Μπορεί η θρυλική πλέον Θεοπούλα, η Έφη Παπαθεοδώρου, να θέλει διακαώς να ανέβει πάλι στη θεατρική σκηνή, ωστόσο ο φόβος της για τον Covid-19 είναι τόσο ισχυρός, που αποφεύγει οποιαδήποτε δημόσια εμφάνιση. Γι’ αυτό και το γράψιμο βιβλίων είναι ο μόνος τρόπος να επικοινωνεί με το κοινό.
Από τον Νίκο Νικόλιζα
«Νιώθω εγκλωβισμένη με αυτόν τον ιό, αλλά πάνω απ’ όλα προέχει η ζωή μας» λέει η γλυκύτατη ηθοποιός, ανοίγοντας έτσι την καρδιά της στην «Espresso» για τις σκέψεις που κάνει στα χρόνια της πανδημίας.
«Δυστυχώς η πανδημία μάς έχει χαλάσει όλα τα σχέδια που είχαμε εμείς οι καλλιτέχνες. Δεν θέλω να διακινδυνεύσω τη ζωή μου σε καμία περίπτωση. Έτσι επικοινωνώ με το κοινό κυρίως μέσα από τα βιβλία μου, αλλά και από τον κινηματογράφο. Αν και είχα προτάσεις να κάνω θέατρο, δεν το ρισκάρω. Φοβάμαι για τον κορονοϊό, αν και έχω εμβολιαστεί και με τις τρεις δόσεις. Ωστόσο στην ηλικία μου δεν μπορώ να παίξω τη ζωή μου κορόνα γράμματα. Αν δεν περάσει όλη αυτή η μπόρα του Covid, δεν το βλέπω να κάνω θέατρο. Μου λείπει το θέατρο, όμως δεν προτιμώ να πεθάνω. Προτιμώ να με έχετε στη ζωή και ας λείπω για μερικά χρόνια από το σανίδι. Θέλω να πεθάνω στην ώρα μου, στο κρεβάτι μου και όχι στο νοσοκομείο. Πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι πρόκειται για έναν θανατηφόρο ιό και οφείλουμε όλοι να εμβολιαστούμε για να είμαστε ασφαλείς. Νιώθω εγκλωβισμένη με όλη αυτή την κατάσταση. Να ήμουν 30 χρόνια νεότερη, θα έλεγα “μπορεί και να ξεφύγω”. Αλλά είμαι μεγάλη πλέον» αναφέρει, δείχνοντας πως την απασχολούν όσα συμβαίνουν με την πανδημία.
Όπως λέει η ίδια, ήδη έχει γράψει δύο νέα βιβλία, τα οποία θα κυκλοφορήσουν πολύ σύντομα, ώστε να μη χάσει την επαφή με το κοινό της. «Ήδη ετοιμάζω για έκδοση ένα παιδικό θεατρικό, το “Τζισιμπό”, που είχε παιχτεί παλιά στο Θέατρο Ημέρας. Έχω επίσης στα σκαριά να εκδώσω το “Ημερολόγιο μιας τουρνέ”, το οποίο, νομίζω, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αφού καταπιάνεται με τις αναμνήσεις των τουρνέ που κάναμε εκείνες τις περασμένες δεκαετίες» λέει συγκινημένη η παλαίμαχη ηθοποιός, η οποία μας τονίζει ότι το βιβλίο αυτό την έφερε πολλά χρόνια πίσω.
«Μέσα από αυτό το αυτοβιογραφικό βιβλίο αφηγούμαι πώς ξεκίνησα από μια τουρνέ, μαθήτρια ακόμα του Ροντήρη, και έγινα ηθοποιός. Αφηγούμαι πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα για τους ηθοποιούς, όλη τη διεργασία της υποκριτικής τέχνης».
Στην ερώτησή μας αν είναι τιμητικό που ο κόσμος τη θυμάται από τον ρόλο της Θεοπούλας, η ίδια γελώντας δυνατά εκμυστηρεύεται: «Ακόμα στον δρόμο μου φωνάζουν “Θεοπούλα, είσαι θεά”. Και δεν σας κρύβω νιώθω πολύ μεγάλη τιμή και χαρά να με αναγνωρίζει ο κόσμος. Τα θέατρα που κάναμε τότε ήταν λίγο περιθωριακά. Δεν μας προέβαλλαν γιατί δεν ήμασταν πρωταγωνιστές και φίρμες. Αυτό είναι το παράπονό μου. Εμένα λοιπόν με έμαθαν από τον ρόλο της Θεοπούλας. Για να κάνω τον ρόλο της Θεοπούλας, λοιπόν, έκανα πάρα πολλούς ρόλους και έφτασα να με φωνάζει ο κόσμος. Πρέπει να έχεις κάποια παιδεία πίσω σου, αλλά και ο ρόλος της Θεοπούλας ήταν εκπληκτικός. Χαίρομαι που ο κόσμος με σταματάει στον δρόμο. Αυτό είναι το παράσημο του καλλιτέχνη: η αναγνώριση από τον κόσμο»!
Τέλος, αν και η ίδια είναι κλεισμένη στο σπίτι της και χωρίς να έχει πολλές επαφές με άλλους συναδέλφους της, δεν τους παρεξηγεί που δεν της τηλεφωνούν: «Οι νεότεροι συνάδελφοί μου παλεύουν να επιβιώσουν και να ζήσουν όσο το δυνατόν πιο άνετα. Γιατί το επάγγελμα του ηθοποιού δεν είναι επικερδές. Με τον Γιώργο Καπουτζίδη, που κάναμε το “Παρά 5”, έχω συχνά επαφές. Με τα άλλα παιδιά της σειράς έχουμε χαθεί. Γιατί καθένα από τα νέα παιδιά προσπαθεί να κρατηθεί στην επικαιρότητα και να μην εξαφανιστεί από τον χώρο».
