Ο φωτογράφος των extreme sports Δ. Κοντιζάς εξηγεί πώς απαθανατίζει εικόνες που κόβουν την ανάσα
Εδώ και τέσσερα χρόνια ισορροπεί στην άκρη του exit point, σε ύψη που κόβουν την ανάσα και φέρνουν ρίγη τρόμου. Ο 34χρονος φωτογράφος των extreme sports Δημήτρης Κοντιζάς όμως μεταλλάσσει τον φόβο σε δημιουργία, βουτά στην αδρεναλίνη και κάνει το τέλειο κλικ. «Θα με βρείτε δίπλα στο σημείο όπου κάνουν άλμα οι αθλητές, στην άκρη κτιρίων, βουνών, βράχων και γεφυρών, σε διάφορα μήκη και πλάτη του πλανήτη» λέει και εξηγεί πως πέρα από τον φωτογραφικό εξοπλισμό του, χρειάζεται να κουβαλά και όλα τα απαραίτητα προκειμένου να ασφαλίσει τον εαυτό του, καθώς κρέμεται στο χείλος του πουθενά.
Η «Espresso της Κυριακής» συνάντησε τον κορυφαίο Ελληνα φωτογράφο των αθλημάτων δράσης, τον ρώτησε για τη φωτογραφία του που βρέθηκε σε κορυφαίο διεθνή διαγωνισμό μέσα στις 50 καλύτερες, ανάμεσα σε 30.000 εικόνες 6.417 φωτογράφων από 124 χώρες κι έμαθε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, τους φόβους του, τα σχέδιά του, αλλά και τους αθλητές φίλους του απ’ όλον τον κόσμο που έχουν χάσει τη ζωή τους κάνοντας αυτό που λάτρευαν…
Πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με την «ακραία» φωτογράφιση;
Το 2010 ξεκίνησα την ιστοσελίδα μου, που έχει τα πάντα για τα extreme sports. Εως τότε έκανα ποδήλατο βουνού και paintball. Τότε αυτά θεωρούνταν extreme sports, τώρα φυσικά όχι. Αν και επί της ουσίας δεν έχω κάνει extreme sports, πάντα μου άρεσε να τα παρακολουθώ. Στην πορεία, θέλησα να τα φωτογραφίζω κιόλας. Το 2011, όταν μπήκα στον χώρο της extreme φωτογραφίας, ασχολήθηκα αποκλειστικά με το basejumping. Εκείνη τη χρονιά έμαθα ότι υπήρχε ένας διαγωνισμός, ένα event στη Σύμη και μετά στη Ζάκυνθο, όπου τράβηξα και την επίμαχη φωτογραφία, η οποία μπήκε στις 50 καλύτερες διεθνούς διαγωνισμού. Μίλησα με τον Αυστριακό διοργανωτή, του άρεσε πολύ η δουλειά μου και από τότε πηγαίνω σε όλα τα event του. Τουρκία, Ελβετία και σε άλλες χώρες. Ειδικεύομαι στη φωτογράφιση wingsuit flying, tracking και basejumping.
Δεν είναι λιγάκι επικίνδυνο;
Είναι επικίνδυνο, αλλά όχι τόσο όσο το άθλημα που φωτογραφίζω. Είμαι στην άκρη ενός γκρεμού, 700 ή 1.000 μέτρα υψόμετρο. Πρέπει να ασφαλίζω τον εαυτό μου. Συνήθως υπάρχουν αναρριχητές ασφαλείας που με βοηθούν, αλλά έχω παρακολουθήσει και μαθήματα αυτασφάλισης.
Ποια είναι η πιο επικίνδυνη φωτογράφιση που έχεις κάνει;
Στην Κωνσταντινούπολη… Κοίτα να δεις τι γίνεται: όταν δένομαι σε ένα δέντρο ή σε έναν βράχο αισθάνομαι σιγουριά. Το έχει φτιάξει η φύση. Το κτίριο, όμως, το έχει φτιάξει άνθρωπος. Κι επειδή στην Κωνσταντινούπολη το event γίνεται σε κτίριο και είμαι δεμένος σε κολόνες και σε βίδες, εκεί νιώθω τη μεγαλύτερη ανασφάλεια. Δεν είναι περισσότερο επικίνδυνο από τα άλλα, καθώς έχω τον ίδιο εξοπλισμό (τον κουβαλάω πάντα μαζί μου), αλλά μου δημιουργεί ανασφάλεια, επειδή είναι φτιαγμένο από ανθρώπινο χέρι.
Δεν φοβάσαι ότι μπορεί κάτι να συμβεί;
Πάντα νιώθω φόβο και σε μεγάλες δόσεις. Ο φόβος σού δίνει και το back up σχέδιο. Αν δεν νιώσεις φόβο, δεν κάνεις τίποτα. Περνάει πότε πότε από μυαλό μου ότι μπορεί κάτι να μην πάει καλά, αλλά σκέφτομαι ότι είμαι στο πιο ασφαλές σημείο. Κι επειδή δένομαι σε δύο τρία σημεία, είναι σχεδόν αδύνατο να συμβεί κάτι σε μένα. Ο μεγάλος φόβος μου είναι μη συμβεί κάτι στους αθλητές. Κι ευτυχώς -μέχρι στιγμής- δεν έχει συμβεί ενώ είμαι παρών. Εχει συμβεί όμως να χάσω κολλητούς. Οπως τον Νορβηγό αθλητή που έχασε τη ζωή του κατά τη διάρκεια event στην Κίνα. Ακόμη είμαι συντετριμμένος. Με τους αθλητές είμαι φίλος. Υπάρχει προσωπική σχέση. Και όταν βγαίνουν τα μαύρα παράθυρα στο facebook -που δυστυχώς βγαίνουν κάθε εβδομάδα- τότε κλαίω, πονάω, διότι τους ξέρω προσωπικά. Ξέρω τις οικογένειές τους, τα αδέλφια τους, τους γονείς τους. Είναι τρομακτικό…
Εχεις σκεφτεί ποτέ να τα παρατήσεις;
Οχι ακόμη… Αυτό που δεν θέλω, που απεύχομαι, είναι να γίνει μπροστά μου κάτι δυσάρεστο. Διότι εκεί πιστεύω ότι θα κλονιστώ…
Τι σχεδιάζεις για το μέλλον;
Θέλω να ασχοληθώ και με άλλα extreme sports. Οχι μόνο με το basejump. Αλλά και με το skydiving, με το downhill, με το surf και το kite-surf που γίνεται στη Νέα Κίο, κοντά στο Ναύπλιο, μια μεγάλη κοινότητα που θα ήθελα να φωτογραφίσω. Υπάρχουν πολλά σχέδια. Να είμαι γερός και ένα ένα θα υλοποιούνται…
Το ριψοκύνδινο άλμα πάνω από το Ναυάγιο της Ζακύνθου
Θυμάσαι πώς τράβηξες τη φωτογραφία που σε έφερε στους 50 φιναλίστ του διαγωνισμού;
Το 2011 βρέθηκα στη Ζάκυνθο έπειτα από πρόσκληση μιας εταιρίας που διοργανώνει basejumping events, προκειμένου να καλύψω φωτογραφικά μια διοργάνωση. Υστερα από αρκετές ώρες θεάματος, οι αθλητές άρχισαν να κάνουν συνδυαστικά και πιο εντυπωσιακά άλματα, τα οποία ονομάζουν «fun jumps».
Ξαφνικά, βλέπω τον Hubert και τον Keds να τρέχουν ο ένας πίσω από τον άλλον κάνοντας ένα 2way. Χωρίς να το σκεφτώ, σήκωσα τη μηχανή μου, έβαλα το focus στο κέντρο και «κλικ», μια μοναδική φωτογραφία. Μπορώ να πω ότι από τη μία ήμουν τυχερός, αλλά από την άλλη υπάρχει κάτι σε αυτή τη φωτογραφία που με ώθησε να την τραβήξω. Αν προσέξετε καλύτερα, θα δείτε ότι η φωτογραφία είναι γεμάτη προοπτικές και γεωμετρία. Το Ναυάγιο είναι παράλληλο στην παραλία, η σκιά του βουνού και τα καραβάκια είναι κάθετα στην παραλία, ενώ μια τρίτη προοπτική είναι αυτή της ελεύθερης πτώσης των αθλητών.
Η φωτογραφία που διακρίθηκε ήταν η ευκαιρία του αιώνα. Επαθα την πλάκα μου. Μου άνοιξε όχι μόνο πόρτες, αλλά ολόκληρο τον κόσμο… Εχω συνεργασίες και προτάσεις από παντού. Υπάρχουν άνθρωποι που γνωρίζουν ποιος είμαι χωρίς να τους ξέρω!
Γιούλη Σταρίδα