Τρεις πρωτεΐνες από τα ούρα αποκαλύπτουν αν υπάρχει πρόβλημα
Τεστ που θα κάνει εγκαίρως διάγνωση διάφορων μορφών καρκίνου, ιδίως εκείνης του παγκρέατος (σήμερα δεν εντοπίζεται, παρά μόνον όταν είναι πια αρκετά αργά), είναι σε θέση πλέον να δημιουργήσει η επιστήμη. Κάτι που είναι εφικτό ύστερα από την ανακάλυψη ότι ο συνδυασμός τριών πρωτεϊνών στα ούρα μπορεί να σημαίνει την ύπαρξη της εν λόγω ασθένειας.
Στόχος των ειδικών είναι η δημιουργία μη επεμβατικού τεστ για τον εντοπισμό των ανθρώπων που ανήκουν στην ομάδα υψηλού κινδύνου. Ο καρκίνος του παγκρέατος αποτελεί μια από τις πιο επικίνδυνες μορφές της ασθένειας επειδή η διάγνωσή του μέχρι σήμερα γίνεται καθυστερημένα, όταν πια οι όγκοι έχουν προχωρήσει πολύ.
Οι ερευνητές του Αντικαρκινικού Ινστιτούτου Μπαρτς του πανεπιστημίου Κουίν Μέρι του Λονδίνου, με επικεφαλής τη δρα Τατιάνα Κρνόγκορατς – Τζούρσεβιτς, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό για θέματα καρκίνου «Clinical Cancer Research» μελέτησαν 488 δείγματα ούρων από 192 άτομα με καρκίνο του παγκρέατος, 92 με χρόνια παγκρεατίτιδα και 87 υγιή.
Συνολικά ανιχνεύτηκαν περίπου 1.500 πρωτεΐνες στα ούρα, από τις οποίες οι μισές ήσαν κοινές σε άνδρες και γυναίκες. Από αυτές, τρεις πρωτεΐνες (LYVE1, REG1A, TFF1) βρέθηκαν ότι από κοινού αποτελούν ένα αξιόπιστο «τρίο» βιοδεικτών για διάγνωση της νόσου.
Διάγνωση
Επιπλέον, μέσω των τριών αυτών πρωτεϊνών γίνεται διάκριση ανάμεσα στον καρκίνο στα αρχικά στάδιά του (1 και 2) και στη χρόνια φλεγμονώδη παγκρεατίτιδα – κάτι που συχνά είναι δύσκολο με τα σημερινά δεδομένα.
Στους καρκινοπαθείς το επίπεδο των τριών πρωτεϊνών είναι αυξημένο έναντι των ατόμων με παγκρεατίδα και, ακόμη περισσότερο, έναντι των υγιών.
Το υπό ανάπτυξη τεστ ούρων έχει ακρίβεια πάνω από 90% στη διάγνωση. Εως τώρα πάνω από το 80% των ασθενών μαθαίνει τη διάγνωση της νόσου όταν πια έχει εξαπλωθεί στο σώμα του και δεν είναι δυνατή η χειρουργική αφαίρεση των όγκων.
Σήμερα το προσδόκιμο ζωής σε βάθος πενταετίας κινείται στο 3%. Αν η διάγνωση γινόταν στο στάδιο 2 το ποσοστό θα αυξανόταν στο 20%, ενώ αν η διάγνωση ήταν εφικτή στο στάδιο 1, τότε η επιβίωση θα άγγιζε το 60%.
