Πως το διαμάντι του Λαμπράκη παρά τις κρατικές επιχορηγήσεις έφτασε στην αγκαλιά του ΤΑΙΠΕΔ.
Τα δημοσιεύματα σύμφωνα με τα οποία το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών θα περάσει σύντομα στα χέρια του Δημοσίου και εν συνεχεία στο Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ), προκειμένου να αναζητηθεί ιδιώτης επενδυτής, ήταν το κερασάκι στην τούρτα για το μέλλον του πολιτιστικού οργανισμού. Είχαν προηγηθεί οι ψίθυροι για λουκέτο. Τη σκυτάλη στο κονσέρτο των παρατράγουδων πήραν οι εργαζόμενοι του μεγάρου, οι οποίοι κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για το μέλλον του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, βγάζοντας μάλιστα και μια εκτενέστατη ανακοίνωση με τίτλο «Μέγαρο Μουσικής διά της ασφυξίας σε θάνατο;».
Ανατρέχοντας στην ιστορία του εν λόγω πολιτιστικού οργανισμού, όποιος δεν έχει το θάρρος να παραδεχθεί ότι το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών ανέβασε τη στάθμη στην ποιότητα ζωής της πρωτεύουσας είναι μικρόψυχος. Είναι βέβαιο ότι αν η «ψυχή» του Μεγάρου δεν ήταν ο δημοσιογράφος και εκδότης Χρίστος Λαμπράκης αλλά οποιοσδήποτε άλλος πολίτης, δεν θα είχαν λεχθεί και γραφεί τόσα εις βάρος του δημιουργήματός του. Αλλο τόσο βέβαιο είναι ότι αν δεν ήταν ο Λαμπράκης, δεν θα υπήρχε το μέγαρο. Οπως και να ‘χει, ο Χρίστος Λαμπράκης συνέδεσε τη ζωή του με τις εφημερίδες «Τα Νέα», «Το Βήμα» και το μέγαρο. Οι δύο πρώτες αποτύπωναν στο χαρτί τα γεγονότα, το τρίτο υπηρετούσε την πραγματικά μεγάλη αγάπη του (βαρύτονου) εκδότη: τη μουσική.
Για όσους γνώρισαν τον Λαμπράκη και έζησαν το μέγαρο θεωρείται απολύτως φυσική η «περιπέτεια» στην οποία έχει μπει ο «ναός της μουσικής». Με τον θάνατο του φιλότεχνου εκδότη το 2009 άρχισαν να φαίνονται τα πρώτα σύννεφα, που πύκνωσαν το 2011, όταν άρχισε να λάμπει στην πόλη ένα άλλο αστέρι, η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση στη λεωφόρο Συγγρού. Η απώλεια του Λαμπράκη άφηνε κενό και το Ιδρυμα Ωνάση έσπευδε να το καλύψει!
Εχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στην ισχύ και τις γνωριμίες του, ο Λαμπράκης είχε οργανώσει τον μηχανισμό του μεγάρου με κάθε λεπτομέρεια. Είχε δημιουργήσει όλες τις προϋποθέσεις ώστε να υπάρχει αδιάκοπη κρατική επιδότηση και παράλληλα ο ΟΜΜΑ (Οργανισμός Μεγάρου Μουσικής Αθηνών) να διατηρεί την ανεξαρτησία του. «Γιατί να πληρώνει ο λαός το μέγαρο;» ρωτούσαν όσοι χαρακτήριζαν «ρουσφέτι» τη λειτουργία του μεγάρου, το οποίο -όπως και να το κάνουμε- δεν φιλοξενούσε τα… events της εθνικής οδού, της παραλιακής, της Συγγρού ή του Ροσινιόλ! Τι να λέει, ας πούμε, στη μεγάλη μάζα των πολιτών το ότι το 1991 ο βιρτουόζος της βιόλας Γιούρι Μπασμέτ με το μαγικό του δοξάρι εγκαινίασε τις συναυλίες στο Μέγαρο, δίπλα στην αμερικανική πρεσβεία… Από τη στιγμή που ο Λαμπράκης διαδέχθηκε, το 1977, στην προεδρία του Ομίλου Φίλων της Μουσικής τη μεγάλη αοιδό Αλεξάνδρα Τριάντη, ήταν βέβαιο ότι ο τσιμεντένιος σκελετός που στεκόταν σαν έργο του σοβιετικού ρεαλισμού στο κέντρο της πόλης θα γινόταν κτίσμα! Ετσι, ολοκληρώθηκαν οι μελέτες, καθώς και η κατασκευή του σκελετού του κτιρίου, όταν ο μεγάλος ευεργέτης και πρόεδρος του Ιδρύματος Δεκόζη-Βούρου Λάμπρος Ευταξίας παρέσχε την αναγκαία οικονομική υποστήριξη για την πλήρη χρηματοδότηση του έργου.
Το 1981 έρχεται στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ. Ο Λαμπράκης είναι πανίσχυρος (ακόμη) και ο Ανδρέας Παπανδρέου έχει κάθε συμφέρον να τον διατηρεί «ζεστό», ασχέτως αν δεν τον εμπιστεύεται και στη συνέχεια θα επιχειρήσει δύο φορές (με τον Πόπωτα και τον Κοσκωτά) να φτιάξει «δικό του» Τύπο. Ετσι, έπειτα από μια περίοδο διακοπής των εργασιών δημιουργείται με τη συνεργασία και του ελληνικού κράτους, το οποίο στη συνέχεια με σημαντικές επιχορηγήσεις συνέβαλε αποφασιστικά στην αποπεράτωση της κατασκευής του έργου, ο Οργανισμός Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, ο οποίος μέχρι και σήμερα διοικείται από εκπροσώπους του συλλόγου «Οι Φίλοι της Μουσικής» και του ελληνικού Δημοσίου.
Οι κυβερνήσεις πέφτουνε, αλλά το μέγαρο μένει και το 1991 το εγκαινιάζει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής, που έχει επανεκλεγεί, αφού πρωθυπουργός είναι ο Κώστας Μητσοτάκης και ο Αντρέας Παπανδρέου έχει μόλις περάσει τη δοκιμασία του «7-6» στο Ειδικό Δικαστήριο!
Το μέγαρο «τρέχει με χίλια». Το κράτος επιχορηγεί, έρχονται διάσημοι αρχιμουσικοί, σολίστ και ορχήστρες, και ο Λαμπράκης αισθάνεται ότι έχει πραγματοποιήσει το όνειρο της ζωής του. Σιγά-σιγά αρχίζουν οι διορισμοί, στενοί φίλοι του εκδότη διορίζουν τις φίλες τους, αλλά ο μηχανισμός είναι γερός και ο «ΟΜΜΑ» δουλεύει ρολόι.
Το 2004 η Φιλαρμονική του Βερολίνου, υπό τον σερ Σάιμον Ρατλ, με σολίστ τον Λεωνίδα Καβάκο, ανοίγει για το φιλόμουσο κοινό την υπερσύγχρονη αίθουσα «Αλεξάνδρα Τριάντη», ενώ με το ρεσιτάλ του διάσημου πιανίστα Πάουλ Μπαντούρα Σκόντα εγκαινιάζεται η αίθουσα «Νίκος Σκαλκώτας». Τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς το «Αίθριο των Μουσών», που αποτελεί τη φυσική προέκταση των εσωτερικών χώρων του μεγάρου προς το ύπαιθρο, υποδέχεται τους Ελληνες και ξένους επισκέπτες της Αθήνας. Σιγά-σιγά, πάντα με την αρωγή και τη στήριξη του Δημοσίου, ολοκληρώνονται η Μεγάλη Μουσική Βιβλιοθήκη της Ελλάδας «Λίλιαν Βουδούρη» αλλά και νέες αίθουσες συνεδρίων και πολλαπλών χρήσεων, αίθουσες δεξιώσεων, αίθουσες δοκιμών, εκθεσιακοί χώροι και ένα υπερσύγχρονο τριώροφο γκαράζ.
Στο μεταξύ, έχουν γίνει ανοίγματα σε Ελληνες δημιουργούς και εκτελεστές. Θεοδωράκης, Μαρκόπουλος, Σαββόπουλος, Μικρούτσικος, Νταλάρας, Αλεξίου, Γαλάνη, Πρωτοψάλτη, Πάριος αλλά και παραδοσιακά συγκροτήματα φιλοξενούνται στις αίθουσες του μεγάρου. Ο Χρίστος Λαμπράκης δεν προλαβαίνει να δει τον «Κήπο» του Μεγάρου, που ανοίγει τον δικό του κύκλο το 2010 με συναυλία της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Βιέννης, υπό τη διεύθυνση του Ρικάρντο Μούτι. Τα «πάρτι» στον Κήπο γίνονται δημοφιλή και φιλοξενούν όλα τα είδη μουσικής. Εφέτος εμφανίστηκαν ήδη ο Σαββόπουλος και ο Κηλαηδόνης.
Οι οφειλές 96.000.000€ και η Τρόικα
Οταν υπάρχει κρίση, πρώτοι την αντιλαμβάνονται οι μουσικοί! Η ψυχαγωγία περνάει σε δεύτερο πλάνο, οι δουλειές χάνονται και το κράτος κοιτάζει να μαζέψει τα έξοδά του. Παρ’ όλα αυτά ο «κηπουρός» Γ. Παπακωνσταντίνου, με εντολή του Γιώργου Παπανδρέου, εγκρίνει το 2011 κονδύλια για το μέγαρο, την ώρα που κόβε» από αλλού ό,τι μπορεί.
Τους τελευταίους μήνες «άρχισαν τα όργανα». Οι υπάλληλοι (όσοι έχουν απομείνει) πληρώνονται «έναντι» και ο πρόεδρος του ΟΜΜΑ Γ. Μάνος προσπαθεί να μαζέψει τα αμάζευτα! «Πάνε να μας στραγγαλίσουν διά της ασφυξίας» κραυγάζουν οι-απλήρωτοι- υπάλληλοι, που εκδίδουν ανακοίνωση-καταγγελία. «Θέλουν να μας ιδιωτικοποιήσουν, θα μας περάσουν στο ΤΑΙΠΕΔ, λες και είμαστε ΟΠΑΠ» λένε και προκαλούν αναταραχή. Το θέμα λαμβάνει διαστάσεις και το υπουργείο Οικονομικών με μια λιτή ανακοίνωση πληροφορεί την κοινή γνώμη ότι «Ο ΟΜΜΑ ρυθμίζει τα χρέη του προς το Δημόσιο και δεν υπάρχει θέμα ΤΑΙΠΕΔ».
Αυτό ίσως να σημαίνει ότι διακανονίζονται τα χρέη (περίπου 96.000.000 ευρώ) του μεγάρου από κρατικά δάνεια. Ποιος όμως μπορεί σήμερα να είναι βέβαιος για το αύριο ενός οργανισμού που ζει χάρη στις «ενέσεις» του χρεοκοπημένου κράτους; Οι χορηγοί λιγοστεύουν, οι μεγάλες εταιρείες που στήριζαν το μέγαρο αδιαφορούν, καθώς έχουν τα δικά τους βάσανα. Οσο βέβαιο είναι ότι ο Γ. Μάνος δεν είναι Χρίστος Λαμπράκης άλλο τόσο βέβαιο είναι και το ότι έχει αποκοπεί ο ομφάλιος λώρος που συνέδεε το μέγαρο με τον Οργανισμό Λαμπράκη, ο οποίος επίσης «έχει τα δικά του». «Μέχρι τώρα πίστευα ότι το Ιδρυμα Ωνάση θα μπει στο Μέγαρο, παράλληλα με τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, αλλά άκουσα ότι και το ίδρυμα δεν πάει καλά τελευταία» μας είπε άνθρωπος που γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα. Το θέμα είναι ότι μπορεί ο Στουρνάρας να αγαπά την κλασική μουσική, αλλά ουδείς γνωρίζει αν η τρόικα είναι φιλόμουση ή αν προτιμά την πρόζα!
ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΟΛΦΕΖ