Τα πρώτα βήματα του Μιχάλη Ασλάνη στον χώρο της μόδας, οι κοπάνες για χάρη του Τσεκλένη και η αρχή του τέλους για την «αυτοκρατορία» του.
Μπορεί η αρχή να είναι δύσκολη, στην περίπτωση όμως του Μιχάλη Ασλάνη, που βρέθηκε νεκρός την περασμένη Τετάρτη στο διαμέρισμά του στο Κολωνάκι, δεν είναι η αρχή που τον δυσκόλεψε. Αυτοδημιούργητος, αεικίνητος και με αληθινό ταλέντο, ακολούθησε αμέσως ανοδική πορεία, η οποία τον εκτόξευσε στα ύψη. Το τέλος όμως -η πτώση από ψηλά- είναι άλλο πράγμα… Ειδικά όταν έρχεται μέσα από χρέη, κατάθλιψη, απάτες και μοναξιά.
Κολωνάκι 1973. Ο 24χρονος σχεδιαστής μόδας Μιχάλης Ασλάνης -το «μωρό» της μόδας τότε- ανοίγει το πρώτο του ατελιέ στην οδό Δημοχάρους. Πρότυπό του, ο παντοδύναμος Γιάννης Τσεκλένης, που κάνει ήδη καριέρα και στο εξωτερικό και που για χάρη του, όταν ήταν ακόμα μαθητής στη Χαλκίδα, έκανε σκασιαρχείο από το σχολείο για την Αθήνα, τρυπώνοντας στην επίδειξη μόδας με μια αγκαλιά λουλούδια σαν το «παιδί του ανθοπωλείου». Δέκα χρόνια αργότερα, το «μωρό» της μόδας έχει κάνει άλματα. Εχει καθιερωθεί στο τότε κλειστό και ασφαλές κύκλωμα του χώρου, οι δημιουργίες του έχουν κάνει άπειρα εξώφυλλα και οι μούσες του -με πιο αγαπημένες του την Μπέλα Αδαμοπούλου και τη Βίκυ Κουλιανού, που ο ίδιος ανακάλυψε- διαπρέπουν, με αποτέλεσμα όλα τα μοντέλα να επιδιώκουν να συνεργαστούν μαζί του. Επίσης, έχει ήδη μετατρέψει το Κολωνάκι σε κέντρο της μόδας, γι’ αυτό και σύντομα τον ακολουθούν ο Μάκης Τσέλιος, ο Billy Bo και ο Βασίλειος Κωστέτσος, που ανοίγουν στην περιοχή τα ατελιέ τους.
Το 1990, ενώ η φήμη του βρίσκεται στο ζενίθ, αγοράζει το πολυτελές σπίτι στην περιοχή Κανάλια της Μυκόνου – όλη η αφρόκρεμα της showbiz βρίσκεται εκεί κι εκείνος δεν μπορεί να λείπει. Στην πραγματικότητα, τώρα ξεκινά η χρυσή εποχή του. Η δουλειά του ξεπερνά τα σύνορα της Ελλάδας και ταξιδεύει από το Παρίσι ως το Μονακό, από τη Μόσχα ως την Κωνσταντινούπολη, από το Μιλάνο και τη Ρώμη ως τον Καναδά. Εως το τέλος της δεκαετίας ως και το fashion TV, το μεγαλύτερο κανάλι μόδας του κόσμου, παρουσιάζει τις συλλογές του, ενώ είναι από τους πρώτους σχεδιαστές που παραχωρούν το σήμα τους σε άλλα προϊόντα με τη μέθοδο του licensing.
Η επόμενη δεκαετία τον βρίσκει ακόμη πιο επιτυχημένο επιχειρηματικά. Η δραστηριότητά του, που εκτός από τις περίφημες συλλογές ρούχων (ανδρικά και γυναικεία) περιλαμβάνει νυφικά, εσώρουχα και αξεσουάρ, επεκτείνεται πλέον και σε είδη σπιτιού, αλλά και σε αξεσουάρ μπάνιου -έξυπνες επιχειρηματικές κινήσεις που αυξάνουν σημαντικά τα κέρδη του-, ενώ υπογράφει συμφωνία για να σχεδιάσει τις στολές των εργαζομένων του μετρό της Αθήνας και του Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών. Ο ίδιος δεν ασχολείται και πολύ με τα λογιστικά – ούτε του αρέσουν ούτε έχει τον χρόνο. Τον ενδιαφέρει μόνο το δημιουργικό μέρος και έχει διαρκώς φρέσκες ιδέες, όπως το λανσάρισμα σειράς καλλυντικών aslanis, που πωλούνται με επιτυχία και στο εξωτερικό. Ωσπου η κρίση και μια σειρά από βίαια γεγονότα στη ζωή του αλλάζουν τα πάντα…
Με τα έσοδά του να μειώνονται συνεχώς και δραματικά, ο Μιχάλης Ασλάνης, που έχει ήδη αρχίσει να απομονώνεται, νιώθει να καταρρέει, όταν το μαγαζί του στο Κολωνάκι καίγεται από αναρχικούς κατά τη διάρκεια επεισοδίων. Προσπαθεί να το ξαναφτιάξει, αλλά η πτώση έχει αρχίσει. Αποφασίζει να εγκαταλείψει την Ελλάδα και να δοκιμάσει να ζήσει στη Βραζιλία, όπου εγκαθίσταται το 2010 στην πόλη Σαλβαντόρ ντε Μπαχία, έχοντας κοντά του ελληνικής καταγωγής φίλους του. Τα πράγματα όμως δεν πάνε καλά και επιστρέφει στην Ελλάδα, προσπαθώντας να βρει τρόπο να εξοικονομήσει χρήματα.
Το 2012 μεταφέρει το ατελιέ του και αποφασίζει να εκποιήσει την ακίνητη περιουσία του. Χρωστά ήδη στο ΙΚΑ, στην Εφορία, σε εργαζομένους. Πουλάει το ρετιρέ στην Αναγνωστοπούλου και επιχειρεί να εκμεταλλευτεί και το σπίτι στον περιφερειακό Λυκαβηττού, αλλά και τη βίλα στη Μύκονο. Στόχος του είναι να αρχικά να πουληθούν και τα δύο, το πρώτο (με την μπανιέρα στην κρεβατοκάμαρα και την εξωτερική πισίνα) αντί 650.000 ευρώ και το δεύτερο αντί 22.000.000 ευρώ. Η κρίση στέκεται και εδώ εμπόδιο και ως εναλλακτική επιλέγει να νοικιάσει τη βίλα της Μυκόνου. Η υγεία του έχει κλονιστεί σημαντικά, αντιμετωπίζει προβλήματα με υπέρταση και σάκχαρο, ενώ περνά και κατάθλιψη. Είναι η «κατάλληλη» ευκαιρία για όσους έχουν βάλει στόχο να τον εκμεταλλευτούν οικονομικά.
Ο ίδιος εξομολογείται στις αρχές του 2013 ότι δύο γυναίκες, στενές συνεργάτιδές του επί χρόνια, στις οποίες είχε τυφλή εμπιστοσύνη, τον έκλεβαν επί χρόνια και μετά εξαφανίστηκαν. Τη μία, μια νεαρή από την Αλβανία, την είχε βοηθήσει να σπουδάσει Λογιστική και στη συνέχεια την προσέλαβε. Η άλλη είναι Ελληνίδα από την Πάτρα. Ο στενός του φίλος Γιώργος Κουτούλιας κάνει την αποτίμηση: «300 νυφικά, 80.000 ευρώ και δεκάδες βραδινά φορέματα». Η εκδήλωση για τα 40 χρόνια παρουσίας του στον χώρο της μόδας είχε προγραμματιστεί για τις 18 Οκτωβρίου. Ο ίδιος όμως είχε κάνει ήδη τον απολογισμό του. Και, παρόλο που τα ερωτήματα δεν έχουν απαντηθεί όλα (ώστε το αστυνομικό δελτίο να καταγράψει αυτοκτονία), φαίνεται ότι τον είχε βρει λειψό… 
Εξομολογήσεις πίσω από τα λαμπερά ντεφιλέ
«Εγινα επιχειρηματίας εν μια νυκτί και δεν ήμουν προετοιμασμένος γι’ αυτό».
«Η δουλειά μου ήταν βουτηγμένη στο lifestyle, γι’ αυτό αγόρασα και το σπίτι στη Μύκονο».
«Κατάλαβα τι θα πει κρίση. Οταν έχω δημιουργήσει τόσο μεγάλες υποχρεώσεις, την ωραία εποχή, του ροζ lifestyle, την εποχή όπου οι τράπεζες έδιναν εύκολα τα δάνεια, γιατί να μην πάρω κι εγώ λεφτά ενώ μπορούσα;»
«Στα οικονομικά μου τα έκανα μαντάρα. Εβγαλα και έχασα ακόμη περισσότερα χρήματα. Δεν είμαι καλός στη διαχείριση. Είχα οικονομική διευθύντρια προκειμένου να διαχειρίζεται τις υποθέσεις μου και έσπασα τα μούτρα μου! Δεν γνώριζα τις οικονομικές εκκρεμότητες που είχα!»
«Εχω να ερωτευτώ από τα 22 μου. Δεν με πείραζε, όμως, δεν με ενόχλησε ποτέ αυτό, γιατί μετά το συνήθισα να είμαι μόνος».
«Βιώνω συχνά κρίσεις κατάθλιψης. Και γίνονται εντονότερες όσο περνούν τα χρόνια. Ισως γιατί δεν είμαι ευχαριστημένος από τη ζωή μου. Αλλά, έτσι κι αλλιώς, ποτέ δεν ήμουν. Γενικά δεν έζησα ευτυχισμένα χρόνια. Δεν τα απόλαυσα όλα αυτά: τις επιτυχίες, τις μεγάλες επιδείξεις, την αναγνωρισιμότητα, τη διασημότητα».
«Βλέποντας ανθρώπους να σκαλίζουν τα σκουπίδια, δεν μου πάει να εκφράζω άλλο την εποχή του lifestyle. Κάνω τον χαζοχαρούμενο 40 χρόνια, αρκετά πια. Τώρα όλα αυτά έχουν τελειώσει. Η μοναξιά μού χτυπάει την πόρτα».