Οι καυτές και γεμάτες ερωτισμό σκηνές που ανέδειξαν το υποκριτικό ταλέντο των πρωταγωνιστριών τους.
Την ώρα που η «Οικογένεια Μίλερ» με την Τζένιφερ Ανιστον και την πολυσυζητημένη σκηνή στριπτίζ σπάει τα ταμεία έχοντας ξεπεράσει προ πολλού τα 100.000.000 δολάρια σε εισπράξεις, μια άλλη ταινία, που επίσης περιέχει πλάνα στριπτίζ μεγάλης σταρ, ετοιμάζεται να βγει στις αίθουσες των κινηματογράφων. Μετά την 44χρονη Τζένιφερ η 40χρονη Γκουίνεθ Πάλτροου αποφασίζει να δείξει τα κάλλη της μέσα από έναν αισθησιακό χορό -σε ένα ρόλο που τη θέλει εθισμένη στο σεξ- στην ταινία «Thanks for Sharing» που θα προβληθεί τις επόμενες μέρες στους κινηματογράφους.
Στην πραγματικότητα μια παρόμοια σκηνή έχει πλέον κάνει σχεδόν κάθε γοητευτική σταρ που σέβεται τον εαυτό της. Η Κιμ Μπάσιντζερ, η Ντέμι Μουρ, η Σάλμα Χάγεκ, η Ρεμπέκα Ρόμιν, η Τζέιμι Λι Κέρτις, η Μαρίσα Τομέι, η Πενέλοπε Κρουζ, αλλά και οι νεότερες Νάταλι Πόρτμαν, Λίντσεϊ Λόχαν, Τζέσικα Αλμπα, Κίρα Νάιτλι, Τζέσικα Μπίελ – και όχι μόνο. Τα αρχεία του box office εξάλλου εγγυώνται ότι έστω και μία σκηνή lap dance από διάσημη ή ανερχόμενη σταρ μπορεί να εκτινάξει στα ύψη στις εισπράξεις, ενώ συχνά έχει καθιερώσει ως σύμβολο του σεξ την πρωταγωνίστρια του ερωτικού χορού και μάλιστα ανεξάρτητα από το αν η ίδια είναι η πρωταγωνίστρια και της ταινίας.
Από την άλλη, το στριπτίζ και το lap dance έχει αρκετά πλούσια ιστορία και στον (πολύ πιο συντηρητικό από το Χόλιγουντ) ελληνικό κινηματογράφο και μάλιστα οι πρώτες σχετικές σκηνές εμφανίστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του ’60! Το πιο ερωτικό στριπτίζ στη μεγάλη οθόνη πάντως θεωρείται ακόμη αυτό της απόλυτης σταρ των 80s Κιμ Μπάσιντζερ στην ταινία «9 1/2 εβδομάδες», υπό τους ήχους του τραγουδιού του Τζο Κόκερ «You can leave your hat on» (μάλιστα ταυτίστηκε με το lap dance) κι ας πέρασαν από τότε σχεδόν τρεις δεκαετίες. Στην κορυφαία δεκάδα αναμφισβήτητα ανήκει και ο προκλητικός χορός της Τζέιμι Λι Κέρτις στην ταινία «True Lies» του 1994, με τη σκηνή να έχει περάσει στην ιστορία ως μία από τις πιο σέξι σκηνές του κινηματογράφου, όπως εξάλλου και το στριπτίζ της Ρεμπέκα Ρόμιν στο «Femme Fatale» του 2002.
Κι ενώ η καριέρα της Μπάσιντζερ εκτινάχθηκε με την ταινία «9 1/2 εβδομάδες», το κασέ της Ντέμι Μουρ εκτινάχθηκε με το φιλμ «Striptease», για το οποίο το 1996 πληρώθηκε με το ποσό-ρεκόρ των 12,5 εκατομμυρίων δολαρίων. Την ίδια χρονιά η 30χρονη Σάλμα Χάγεκ στο «Από το σούρουπο ώς την αυγή» έκοβε την ανάσα των αντρών χορεύοντας αισθαντικά με συνοδό ένα φίδι. Δεν ήταν η πρωταγωνίστρια, είχε μόνο ένα μικρό και σύντομο ρόλο, αλλά κανείς πια δεν θυμάται τίποτα άλλο από την ταινία πέρα από το στριπτίζ της, που μάλιστα την καθιέρωσε ως σύμβολο του σεξ. Ιδια περίπτωση είναι και η ταινία «Chromophobia» του 2005, με την Πενέλοπε Κρουζ στον ρόλο της Γκλόρια, ένα φιλμ που έγινε γνωστό αποκλειστικά για τον αισθησιακό χορό της Πενέλοπε!
Το 2005 έδωσε μάλιστα στην ιστορία του κινηματογράφου άλλη μία θρυλική σκηνή αισθησιακού χορού, με την Τζέσικα Αλμπα στην ταινία «Πόλη της αμαρτίας» (ρόλος που απογείωσε την καριέρα της), ενώ ένα χρόνο πριν η Νάταλι Πόρτμαν, «το πιο αθώο πρόσωπο του Χόλιγουντ», δοκίμαζε να ανατρέψει το στιλ της με την ταινία «Εξ επαφής», μέσα από ένα ρόλο που τη βάζει να χορέψει σέξι ημίγυμνο χορό και της χάρισε τη Χρυσή Σφαίρα β’ γυναικείου ρόλου αλλά και την πρώτη της υποψηφιότητα για Οσκαρ.
Η ελληνική «εποχή της αθωότητας» είχε και ροζ αποχρώσεις
Κάθε εποχή έχει το δικό της μέτρο για το τι θεωρεί «τολμηρό» και σκηνές που σήμερα θεωρούνται «συντηρητικές» ήταν εξαιρετικά σόκιν πριν από μερικές δεκαετίες, ειδικά στα «χρόνια της αθωότητας», του ασπρόμαυρου ή αργότερα «χρωματιστού» φόντου. Ο παλιός ελληνικός κινηματογράφος ωστόσο τόλμησε να προβάλει αποκαλυπτικά στριπτίζ και πικάντικα χορευτικά από πολύ νωρίς, από την αρχή κιόλας της χρυσής του εποχής, στις αρχές της δεκαετίας του ’60.
Από τις πρώτες σκηνές στριπτίζ -αν όχι η πρώτη- στον ελληνικό κινηματογράφο είναι το εξαιρετικά σόκιν για την εποχή πλάνο στην ταινία «Ο άντρας της γυναίκας μου» του 1962 με τον Γιάννη Γκιωνάκη, τον Γιώργο Κωνσταντίνου, τη Μάρω Κοντού και τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο. Η στριπτιζέζ δεν είναι Ελληνίδα, είναι η Μίριαμ Μίσελσον, στάρλετ της εποχής, που επιδίδεται σε ένα «αντίστροφο» στριπτίζ, εμφανίζεται δηλαδή σχεδόν ολόγυμνη στην αρχή της σκηνής και ντύνεται στη συνέχεια για να ξαναγδυθεί μετά, σε μία ακόμη και σήμερα τολμηρή σκηνή που κρατά τριάμισι λεπτά.
Και αφού το στριπτίζ έχει ήδη μπει στον ελληνικό κινηματογράφο, έχει συζητηθεί και έχει επιτύχει τον σκοπό του, αρχίζει να αποτελεί σχεδόν στάτους για τα επόμενα χρόνια, αρχικά στις δραματικές ταινίες και αργότερα και στην κωμωδία. Τον επόμενο χρόνο μάλιστα στην ταινία «Το κάθαρμα», που αφηγείται τη ζωή μιας πόρνης, με το δίδυμο Κοντού – Φούντα, τα χορευτικά στριπτίζ είναι δύο! Είναι η εποχή που η Τρούμπα γίνεται κινηματογραφικός μαγνήτης, τα χρόνια που τα «Κόκκινα φανάρια» και η «Λόλα» κάνουν τεράστια επιτυχία. Οι σκηνές στριπτίζ -ειδικά η μία από τις δύο που είναι πιο τολμηρή κι ας καλύπτεται η γυμνόστηθη χορεύτρια πίσω από τη διάφανη κουρτίνα- συζητούνται έντονα στην Αθήνα, που ακόμη δεν έχει συνηθίσει σε τέτοια αποκαλυπτικά πλάνα.
Ενα χρόνο αργότερα η αγαπημένη του ελληνικού κοινού Αλίκη Βουγιουκλάκη σε έναν ασυνήθιστο γι’ αυτήν ρόλο-πρόκληση θα κάνει το δικό της νούμερο στριπτίζ ως κορίτσι της Τρούμπας στην ταινία «Το δόλωμα» του Αλέκου Σακελλάριου, όχι το ίδιο τολμηρό, αλλά πραγματικά αισθαντικό, ενώ το 1965 η Ζέτα Αποστόλου -στον ρόλο της Θάλειας στο «Ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη»- αφήνει άφωνο το φιλοθεάμον κοινό με το πιο αποκαλυπτικό στριπτίζ που έχει δει ποτέ ώς τότε σε ελληνική ταινία! Στόχος του σκηνοθέτη Κώστα Καραγιάννη ήταν βέβαια μέσα από το φιλμ να προβληθεί ο νεαρός και όμορφος (αν και όχι τόσο ταλαντούχος) Αλκης Γιαννακάς, η Ζέτα όμως τελικά έκλεψε τις εντυπώσεις. Πριν η δεκαετία εκπνεύσει κι ενώ τα καμπαρέ της Τρούμπας αποτελούν παρελθόν (μετά από παρέμβαση του δημάρχου Πειραιά Αριστείδη Σκυλίτση το 1967), το στριπτίζ θα βρει πια για καλά χώρο και στην κωμωδία. Είναι 1968 και η πανύψηλη για την εποχή Μάρω Κοντού, που μεσουρανεί στον ελληνικό κινηματογράφο, αναλαμβάνει να παίξει τον ρόλο της Μπιάνκα στο «Μια Ιταλίδα από την Κυψέλη» και για τις ανάγκες του ρόλου κάνει ένα «σεμνό» τελικά αλλά καθ’ όλα ερωτικό χορευτικό.
Το 1973 ο Ερρίκος Θαλασσινός κάνει την ταινία «Γυναικοκρατία», όπου παρουσιάζει την ιστορία της Λυσιστράτης αντεστραμμένη (οι άντρες κάνουν σεξουαλική απεργία). Είναι τα χρόνια της σεξουαλικής επανάστασης και του νέου ελληνικού κινηματογράφου, και οι σκηνές μπορούν να γίνουν πιο τολμηρές. Η σκηνή του στριπτίζ -ξανά σε χορευτικό-προβάλλεται μέσα από την κλειδαρότρυπα και η στριπτιζέζ, που πετάει τον στηθόδεσμο με άνεση, δεν είναι από τις πρωταγωνίστριες.
Από τα στριπτίζ του ελληνικού κινηματογράφου που έμειναν στην ιστορία είναι εξάλλου εκείνο της Ισμήνης Καλέση στο «Γκαρσονιέρα για δέκα» (υπό τους ήχους του μεγάλου χιτ της εποχής «Αποστόλη βγάλ’ την όλη την παλιά τη μαστοριά σου»). Κι ενώ ο ελληνικός κινηματογράφος έχει παρακμάσει και παραμένει στο ναδίρ του με μικρά «ξεσπάσματα» ανάνηψης, η Εβελίνα Παπούλια κάνει την έκπληξη το 2000 (κι ενώ έχει ήδη κάνει την τεράστια επιτυχία με την τηλεοπτική σειρά «Δύο ξένοι»). Στην ταινία «Ενας κι ένας» κάνει ένα αισθησιακό στριπτίζ σε μια ατμοσφαιρική σκηνή για χάρη των συμπρωταγωνιστών της Γιώργου Κιμούλη και Νίκου Καλογερόπουλου.