Η «σιδηρά κυρία» των υποδημάτων Boxer καλλιεργεί βιολογικά προϊόντα στο κτήμα της
Ενα χειμωνιάτικο αλλά ηλιόλουστο πρωινό η «Espresso» βρέθηκε στην παραλία του Μαραθώνα, με προορισμό ένα από τα μεγαλύτερα κτήματα-πρότυπο της Αττικής, στο οποίο καταφθάνουν καθημερινά δεκάδες Αθηναίοι για να προμηθευτούν βιολογικά προϊόντα. Στην οδό Θεσσαλίας 43, στο κατώφλι του Αγροκτήματος Μίνα, περιμένει η ιδιοκτήτριά του για μια ξενάγηση στον επίγειο παράδεισο που έχει καταφέρει να δημιουργήσει μόνη της, ξεκλέβοντας χρόνο από τη… βιομηχανία της! Ο λόγος για τη «σιδηρά κυρία» των ελληνικών υποδημάτων Boxer, τη Μίνα Φειδά-Νταή, μια δυναμική γυναίκα με απίστευτη ενέργεια, η οποία εδώ και χρόνια «παλεύει» για τη μεγάλη της αγάπη: τη φύση.
Τα τελευταία 43 χρόνια η κυρία Φειδά προσπαθεί να παράγει και να προσφέρει υψηλής ποιότητας βιολογικά προϊόντα και να προάγει την οικολογική συνείδηση. Πώς όμως μια ευκατάστατη βιομήχανος, μια γυναίκα που στον ελεύθερο χρόνο της θα μπορούσε να απολαμβάνει πολυτελείς ανέσεις και ταξίδια, επέλεξε να μπει στο χωράφι και να γίνει… αγρότισσα;
Επιλογή της
«Η καθαρή τροφή είναι πολύτιμη. Είναι χρυσός! Από τη γη ξεκινούν όλα και εκεί καταλήγουν» απαντά η κυρία Φειδά και εξιστορεί στην «Εspresso» το δικό της «παραμύθι» που την οδήγησε στο να δημιουργήσει τον προσωπικό της παράδεισο.
«Η οικογένειά μου δεν είχε καμία σχέση με την αγροτική ζωή. Είχαν φτιάξει τη βιομηχανία παπουτσιών και ήταν αστοί. Εγώ όμως επέλεξα να γίνω αγρότισσα! Η καταγωγή της οικογένειάς μου είναι από την Αρχαία Μεσσήνη και τα καλοκαίρια πηγαίναμε στην Καλαμάτα. Ως παιδί λάτρευα τη φύση, μου πρόσφερε μια απίστευτη ηρεμία, και ο παππούς μου, που μάθαινε τα μυστικά της γης, με έμαθε να την αγαπώ. Οταν πια παντρεύτηκα και απέκτησα τους δύο γιους μου, η μητέρα μου τους έπαιρνε τα καλοκαίρια και τους πήγαινε στο σπίτι μας στην Καλαμάτα. Εγώ έμενα μόνη μου στην Αθήνα κι έτσι αποφάσισα να αγοράσω ένα κτήμα για να φέρω τα προϊόντα της Μεσσηνίας στην πρωτεύουσα. Και σιγά σιγά τα κατάφερα».
Το όνειρο της κυρίας Φειδά άρχισε να γίνεται πραγματικότητα το 1972: «Πηγαίναμε για μπάνιο στον Σχινιά και το τοπίο μού έφερνε αναμνήσεις από τη Μεσσηνία. Αρχισα να ρωτώ τους κατοίκους αν πωλείται κάποιο χωράφι. Τελικά βρήκα κάποιον που μου πούλησε τα πρώτα 10 στρέμματα. Ο άντρας μου, όταν του το είπα, ήταν αρνητικός, παρότι ήταν από αγροτική οικογένεια. “Αν ήθελα κτήματα, θα καθόμουν στο χωριό μου” μου είπε. Ηταν από την Πύλο και δεν ήθελε με τίποτα την αγροτική ζωή, γιατί γνώριζε πόσο σκληρή δουλειά είναι. Εγώ όμως δεν το έβαλα κάτω. Χωρίς να πάρω χρήματα από την οικογένειά μου, το αγόρασα μόνη μου. Είχα μαζέψει 150.000 δραχμές για να εκδώσω ένα βιβλίο, μια μεσσηνιακή ηθογραφία, και τα έδωσα. 
»Το βιβλίο δεν εκδόθηκε ποτέ, αλλά δεν πειράζει! Αρχισα να μαθαίνω τα πάντα για την καλλιέργεια. Κι όσο περνούσε ο καιρός αγόραζα και άλλα στρέμματα, με αποτέλεσμα σήμερα να είναι συνολικά 40! Και όλα τα έχω φυτέψει μόνη μου».
Αν και επιθυμεί να βρίσκεται 24 ώρες το 24ωρο στο κτήμα της, αυτό δεν είναι εφικτό. Η βιομηχανία παπουτσιών απαιτεί να εργάζεται εκεί ατελείωτες ώρες κάθε ημέρα. Ετσι μόνο κάθε Κυριακή μπορεί κανείς να συναντήσει τη Μίνα Φειδά στο κτήμα της και στο πέτρινο κτίσμα όπου διατίθενται τα προϊόντα: λάδι, ελιές, κρασί, τυρί, οπωροκηπευτικά, αβγά.
Οικολογικό μήνυμα
«Οι επισκέπτες βλέπουν εδώ τις αγνές δημιουργίες της γης και επεξεργάζονται το οικολογικό μήνυμά τους. Δεν έχει σημασία που δεν βγάζω χρήματα. Μου αρκεί που ο κόσμος βλέπει πόσα μπορεί να του δώσει η φύση» λέει και συνεχίζει: «Οι περισσότεροι τρελαίνονται για το τυρί μας. Με έμαθε να το φτιάχνω μια γιαγιά, η κυρία Μαρία, η οποία είχε στάση δίπλα από το εργοστάσιό μας. Χρόνια τώρα φτιάχνω το τυράκι μου με παραδοσιακό τρόπο, με πυτιά, αναδεύοντας αργά πάνω από σιγανή φωτιά».
Στο κτήμα μπορεί κανείς να συναντήσει αγριογούρουνα και κότες, τα αβγά των οποίων γίνονται ανάρπαστα. Στα άμεσα σχέδια της Μίνας Φειδά συμπεριλαμβάνεται και η καλλιέργεια μανιταριών, ενώ ήδη έχει στήσει ήδη τις εγκαταστάσεις, δύο μικρά ξύλινα σπιτάκια!
Οικογένεια με πολλές εικαστικές ανησυχίες
Οπως αποκάλυψε στην «Εspresso» η κυρία Φειδά, ο πατέρας της ήταν ένας σπουδαίος καλλιτέχνης, ο οποίος ήθελε να ασχοληθεί με την τέχνη του και όχι με τη βιομηχανία. «Ηθελε να σπουδάσει αυτό που αγαπούσε, αλλά ο παππούς μου του είπε “αφού έχεις κλίση προς τα εκεί, θα γίνεις σχεδιαστής παπουτσιών αντί για καλλιτέχνης”. Και τελικά έγινε ένας από τους καλύτερους!» λέει και προσθέτει: «Για εμένα έκανε όνειρα ότι θα γίνω φιλόλογος».
Οταν άρχισε να ασχολείται με το κτήμα της, θέλοντας να τιμήσει τον παππού της που της έμαθε να αγαπά τη φύση έφτιαξε προς τιμήν του ένα άγαλμα, το οποίο κοσμεί την είσοδο του Αγροκτήματος Μίνα. Οπως λέει η κυρία Φειδά: «Απεικονίζει μια γυναίκα που κρατάει τη γη και τη φροντίζει, την προσέχει και αποτρέπει όποιον επιχειρήσει να της κάνει κακό. Το δημιούργησε ο γλύπτης Αγγελος Βλάσσης, ο οποίος χωρίς να το γνωρίζω έδωσε στη γυναίκα τη μορφή μου. Δεν δημιούργησε όμως ένα, αλλά δύο έργα. Το άλλο βρίσκεται στο σπίτι μας, στην Καλαμάτα, εκεί όπου ζούσε ο παππούς μου».
Γιούλη Σταρίδα
Φωτό: Δ. Γκολφομήτσος