Ο δημοφιλής ηθοποιός γυρνά στο χθές, αλλά αποκαλύπτει και αλήθειες για την κρίση, την καριέρα του και το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα που έχει γράψει
«Ημουν ένας άνθρωπος πάρα πολύ μυστικός, κρυφός, κάποιος που βάδιζε πάντα στα σκοτάδια και δεν δημοσιοποίησε ποτέ την προσωπική του ζωή. Δεν ξέρουν αυτή τη στιγμή αν είμαι παντρεμένος, αν είμαι χωρισμένος, τίποτα και κανένας. Αν δεν δώσεις έναυσμα για σκάνδαλο, από κει και πέρα σε αφήνουν ήσυχο, διότι σε εκλαμβάνουν ως σοβαρό άτομο» είχε πει σε συνέντευξή του πριν από πέντε χρόνια ο Γιώργος Κωνσταντίνου. Το ίδιο μυστήριο συνεχίζει να πλανάται γύρω του και σήμερα.
ΑΠΟ ΤΟΝ
ΑΛΚΙΝΟΟ ΜΠΟΥΝΙΑ
Φωτό: Χρήστος Ζήνας
Ο ηθοποιός μάς ζήτησε να κάνουμε τη συνέντευξη κοντά στο θέατρο Ζήνα, αφού έκανε τότε ακόμη πρόβες για την παράσταση «Το σώσε», η οποία σήκωσε αυλαία την περασμένη Τρίτη. Ομως η πρεμιέρα ήταν διπλή για εκείνον, αφού εκτός από το θεατρικό έργο παίχτηκε -την ίδια ημέρα- και το πρώτο επεισόδιο της σειράς «Μη με σκας», στον Alpha, στην οποία υποδύεται τον πατέρα ενός gay. «Γιος» του είναι ο Πέτρος Φιλιππίδης, ο οποίος ζει εδώ και τριάντα χρόνια κάτω από την ίδια στέγη με τον «καλό» του, τον οποίο ενσαρκώνει ο Γιάννης Μπέζος.
Κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας συνειδητοποιήσαμε και του θυμίσαμε ότι ανήκει στους πρωτοπόρους, καθώς -ως σεναριογράφος τότε- έβαλε gay ρόλους σε τηλεοπτική σειρά, αφού έναν τέτοιο ήρωα ζωντάνεψε πριν από περίπου είκοσι πέντε χρόνια ο Μπάμπης Σαρηγιαννίδης στο επιτυχημένο σίριαλ «Τα επτά κακά της μοίρας μου». «Μα, έχω παίξει τον ομοφυλόφιλο σε μια σειρά με την Ελένη Ερήμου. Πάντως, οι gay είναι μια πραγματικότητα, υπήρχαν και τότε και υπάρχουν πάντα. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν ένα ιδιαίτερο χιούμορ, μια εξυπνάδα που την εκφράζουν με τον δικό τους τρόπο. Και αυτό είναι πολύ ωραίο και αστείο όταν βγαίνει σωστά στην τηλεόραση, στο θέατρο και το σινεμά» εξομολογείται στην «Espresso».
Στην πλατεία Βάθη
Ο αγαπημένος Αντωνάκης Κοκοβίκος του «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα» ετοιμάζει αυτή την περίοδο ένα αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα, το οποίο -όπως και η ζωή του- δεν θα έχει πιπεράτες αποκαλύψεις. Θα έχει όμως ουσία. Υλικό υπάρχει άφθονο. Οπως έχει πει, γεννήθηκε στην Αθήνα, σε μια υποβαθμισμένη περιοχή γεμάτη οίκους ανοχής, στην πλατεία Βάθη. Ακολουθούσε τη μητέρα και τον πατέρα του, σπουδαίους καλλιτέχνες της οπερέτας προπολεμικά, σε μπουλούκια στην επαρχία. «Μια ωραία ημέρα, δεν ξέρω πώς, της ήρθε της μάνας μου και με ρώτησε “θες να γίνεις ηθοποιός;” Και της είπα “ναι”, χωρίς καν να έχω συνείδηση αυτού που λέω. Χωρίς να καίγομαι, να το έχω στον νου μου, παρότι είχα ήδη παίξει σε ένα σωρό ερασιτεχνικούς θιάσους. Ετσι ξεκίνησα. Εδωσα εξετάσεις στο Εθνικό Θέατρο, αλλά με απέρριψαν ως “εντελώς ατάλαντο”. Τελικά με κράτησε ο Κουν στο Θέατρο Τέχνης» έχει αποκαλύψει. Και κάπως έτσι ξεκινά το παραμύθι της ζωής του…
Οταν είδα και πάλι εικόνες από την Κατοχή, με ανθρώπους να ψάχνουν φαγητό στα σκουπίδια, δεν το πίστευα!»
Μίλησέ μας για τη φετινή θεατρική δουλειά σου έπειτα από πενήντα χρόνια συνεχούς θεατρικής παρουσίας…
Χαίρομαι ιδιαίτερα που θα βρεθώ ανάμεσα σε νέους και ταλαντούχους ηθοποιούς (σ.σ.: Βλαδίμηρος Κυριακίδης, Μπέσσυ Μάλφα, Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Χριστίνα Τσάφου). Ηταν κάτι που το ήθελα πολύ.
Υστερα από τρία χρόνια στο ΚΘΒΕ, όπου ανέβασες τα «Κατά φαντασίαν ασθενής» και «Ο μπαμπάς εκπαιδεύεται», πήγες για λίγο στην Κύπρο και επέστρεψες στη θεατρική Αθήνα. Πώς αισθάνεσαι που γύρισες στην πρωτεύουσα σε μια περίοδο που τα πάντα -λόγω της οικονομικής κρίσης- είναι… διαλυμένα;
Το θέατρο επέζησε σε όλες τις εποχές, ακόμη και στην Κατοχή παίζονταν παραστάσεις και τα θέατρα ήταν γεμάτα. Το θέατρο δεν τελειώνει, δεν σβήνει ποτέ, στους αιώνες που πέρασαν, από τον καιρό του Αριστοφάνη έως τώρα, υπήρχε πάντα, ακόμη και σε περιόδους πολέμων. Αυτό που παίζει ρόλο είναι να ανεβάζεις καλά έργα. Αλλωστε σήμερα το εισιτήριο είναι πιο φθηνό.
Το θέατρο στην Κατοχή ήταν για να εμψυχώνει τον κόσμο. Σήμερα δεν βλέπω να ανεβαίνουν παραστάσεις που να καυτηριάζουν την κρίση και να τονώνουν το κοινωνικό φρόνημα. Μήπως επειδή χάθηκε η επιθεώρηση που κατ’ εξοχήν ασχολιόταν με την επικαιρότητα και κατήγγειλε τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας;
Ναι, η επιθεώρηση θα μπορούσε να καυτηριάσει πράγματα. Αλλά πλέον δεν ανεβαίνουν τέτοιου είδους παραστάσεις, διότι είναι πολύ δύσκολο και ακριβό θέαμα. Κάποιες τέτοιες δουλειές κάνουν περιοδεία στην περιφέρεια, αλλά στην Αθήνα το είδος έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Ενας βασικός λόγος που χάθηκε η επιθεώρηση είναι ότι παλαιότερα υπήρχαν μεγάλοι συγγραφείς, οι οποίοι έφυγαν από τη ζωή.
Εχουν φύγει από τη ζωή και οι μεγάλοι πρωταγωνιστές που έπαιζαν το επιθεωρησιακό είδος στα δάχτυλα, θα έλεγα…
Παρότι σήμερα υπάρχουν πολύ καλοί ηθοποιοί και συγγραφείς που θα μπορούσαν να ασχοληθούν με το είδος, οι περισσότεροι από αυτούς προτιμούν να παίξουν κάτι πιο σύγχρονο, πιο ιδιαίτερο, αν θέλεις να κάνουν το λεγόμενο «θέατρο ποιότητας». Το οποίο βέβαια αξιοποιεί τα προσόντα τους πολύ καλύτερα απ’ ό,τι η επιθεώρηση.
Με τον «θάνατο» της επιθεώρησης έκλεισαν θέατρα στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας και την Πατησίων, τα οποία συνήθως ανέβαζαν δημοφιλή έργα, όπως ήταν το Παρκ, το Μετροπόλιταν, το Αθήναιον, το Μινώα. Οταν περνάς από αυτά τα κλειστά θέατρα, στα οποία και εσύ έχει βάλει τη σφραγίδα σου, πώς αισθάνεσαι;
Δεν είμαι τόσο ευαίσθητος, να περνάω από τα θέατρα και να αναπολώ τους θριάμβους που κάναμε. Αυτές οι νοσταλγίες δεν μου πάνε καθόλου. Μου αρέσει να κοιτάζω μπροστά.
«Αυτό που μας συνέβη θα έπρεπε να το είχαμε υποψιαστεί. Ηταν η εποχή της αθωότητας. Οπως όμως στη Χιροσίμα, έσκασε μια “πυρηνική βόμβα” και μας τίναξε στον αέρα»
Πώς σχολιάζεις την κρίση που περνάμε τα τελευταία χρόνια;
Αυτό που μας συνέβη θα έπρεπε να το είχαμε υποψιαστεί. Αλλά ήταν τόσο όμορφη η ζωή μας, τόσο άνετη, που κανείς δεν κάθισε να σκεφτεί τι θα γίνει στο μέλλον. Ηταν η εποχή της αθωότητας, που πιστεύαμε ότι όλα θα παραμείνουν έτσι για πάντα. Ομως, όπως στη Χιροσίμα, έσκασε μια «πυρηνική βόμβα» και μας τίναξε στον αέρα. Πάντως η κρίση, αν και μας έχει επηρεάσει όλους, έχει κάνει πολύ τραγική τη ζωή κάποιων. Οταν είδα και πάλι ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια από την πείνα, δηλαδή εικόνες που συνάντησα την περίοδο της Κατοχής, δεν το πίστευα!
Βλέπεις το μέλλον με αισιοδοξία;
Δεν πιστεύω ότι θα περάσουμε εύκολα αυτή την τρομερή κρίση. Δεν ξέρω τι θα βιώσει η επόμενη γενιά, αλλά προς το παρόν δεν είμαι αισιόδοξος. Η μόνη ελπίδα είναι μήπως γυρίσει ο τροχός και γίνει κάποια ανατροπή. Ποια θα είναι αυτή δεν ξέρω, δεν μπορώ να τη μαντέψω.
Από τους παλαιότερους ηθοποιούς που έχουν «φύγει», υπάρχουν κάποιοι που σου λείπουν;
Δεν είχα ιδιαίτερες φιλίες στο θέατρο για να αισθάνομαι ότι έχασα αυτόν ή εκείνον.
Οι φίλοι σου ποιοι είναι;
Είναι άνθρωποι εκτός θεάτρου. Μάλιστα, όταν έχασα έναν φίλο μου ένιωσα πολύ άσχημα. Πραγματικά, υπέφερα! Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι έφυγε από τη ζωή.
Εχεις σκεφτεί να εκδώσεις βιβλίο με θέμα τη ζωή σου, όπως συμβαίνει με τόσους καλλιτέχνες;
Εχω γράψει ένα βιβλίο εμπνευσμένο από τη ζωή μου, αλλά ακόμη δεν ξέρω πότε θα το βγάλω. Δεν έχει καμία σχέση με τις βιογραφίες. Δεν έχει μέσα κανένα κουτσομπολιό και δεν γίνεται καμία αναφορά στις αδικίες που βίωσα. Δεν είναι γκρινιάρικο, ούτε μίζερο, είναι μια φιλοσοφία ζωής. Θα μπορούσε να είναι ένα μυθιστόρημα.
Δηλαδή, δεν θα περιλαμβάνει τα προσωπικά σου;
Με τίποτα! Αυτό το λέω για να το ξέρει ο κόσμος και να μην το αγοράσει αν ενδιαφέρεται να μάθει με ποιες γυναίκες έζησα, αν παντρεύτηκα ή δεν παντρεύτηκα, δηλαδή για πράγματα που είναι προσωπικά μου δεδομένα.
Εχεις δώσει τίτλο στο βιβλίο σου;
Το έχω ονομάσει «Showtime», βέβαια στο τέλος μπορεί και να τον αλλάξω, διότι πιστεύω ότι η ζωή μας είναι ένα show, το οποίο είτε θα πετύχει, είτε όχι.
Ποια ήταν η καλύτερη και ποια η χειρότερη στιγμή της ζωής σου;
Η ζωή μου είχε πολλά σκαμπανεβάσματα. Από το ζενίθ, στο ναδίρ. Επεσα, σηκώθηκα, έπεσα και πάλι και ξανασηκώθηκα. Με άλλα λόγια, υπήρχαν ευτυχισμένες και πολύ δυστυχισμένες εποχές. Ενα όμως θέλω να πω: και για τις ευτυχισμένες και για τις δυστυχισμένες στιγμές της ζωής μου ο μοναδικός αίτιος ήμουν εγώ, δεν μου έφταιξε κανείς άλλος. Εγώ είμαι ο αίτιος όλων των καλών και των κακών της ζωής μου!
«Για να γίνεις πολιτικός, πρέπει στη είσοδο της Βουλής, μαζί με το παλτό να κρεμάς και τη συνείδησή σου»
Τι είναι για εσένα η ζωή;
Οπως γράφω και στην αρχή του βιβλίου, «τη ζωή πρέπει να την παίρνεις στην πλάκα, γιατί όποιος κάνει το αντίθετο, βγάζει πολύ γέλιο». Η πείρα με δίδαξε ότι πολλά πράγματα τα οποία προς το παρόν μας κάνουν δυστυχισμένους και μας καταθλίβουν, ύστερα από έξι μήνες, έναν χρόνο, μας φαίνονται πολύ απλοϊκά, έως και αστεία. Δεν λέω να είσαι αναίσθητος και γουρούνι, αλλά όχι όμως κάθε στιγμή σου να τη μετράς με έναν τρόπο σοβαρό και ειδικά σοβαροφανή, διότι τότε πραγματικά βγάζεις γέλιο.
Εχεις καιρό να γράψεις μια σειρά για την τηλεόραση…
Την τηλεόραση την αγαπώ πολύ και έλεγα πάντα ότι η «σύζυγός» μου είναι το θέατρο και η τηλεόραση η «ερωμένη». Γι’ αυτό έχω κάνει πάρα πολλή τηλεόραση. Για εμένα είναι ένα άλλο είδος κινηματογράφου, με το οποίο έχω πάθος από μικρό παιδί. Πάντως, θέλω να πω ότι αρκετά από τα σίριαλ που γίνονται, ανταποκρίνονται στα σημερινά δεδομένα. Σήμερα δεν μπορείς να κάνεις τα «family stories», εννοώ τις οικογενειακές ιστορίες, με τον τρόπο που τα έφτιαχνα εγώ. Οι σειρές αυτού του είδους τώρα έχουν μια εξαλλότητα, μια τρέλα και ανάλογα με τις καταστάσεις, οι άνθρωποι συμπεριφέρονται διαφορετικά.
Τι είναι αυτό που σε ξεκουράζει;
Το γράψιμο. Δεν σταματάω ποτέ να γράφω. Μου αρέσει πολύ.
Η κόρη σου, η Αννα, τι κάνει;
Μπαίνεις στα προσωπικά μου δεδομένα τώρα…
Ναι, αλλά με πολλή αγάπη…
Η κόρη μου πάει στο πανεπιστήμιο. Είναι στο πρώτο έτος.
Μήπως σκέφτεται να ακολουθήσει τον δικό σου δρόμο;
Ναι, έχει καλλιτεχνική τάση…
Θα τη βοηθήσεις;
Επειδή είμαι ένας πατέρας του μέλλοντος και όχι του παρελθόντος θα την ακολουθήσω σε ό,τι θέλει και θα τη βοηθήσω.
Ο γιος σου, ο Γιώργος, που όπως ξέρω είναι επιτυχημένος πιανίστας, τι κάνει;
Είναι καλά. Βρίσκεται μια εδώ, μια έξω, σε κονσέρτα.
Ως πατέρας του… μέλλοντος τι έχεις να πεις για τα τατουάζ, τα οποία προτιμά κατά κόρον η σημερινή γενιά;
Δεν είναι όλα τα παιδιά μες στα τατουάζ. Πάντως με ή χωρίς τατουάζ υπάρχουν και πολύ καλά παιδιά. Οπως και ηθοποιοί της νέας γενιάς, που ξέρω, οι οποίοι κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους.
«Αν κάποιος έχει ταλέντο, δεν παθαίνει τίποτα. Μπορεί να πέσει, να συρθεί, αλλά θα σηκωθεί. Από την άλλη, όσο και να σε σπρώχνουν, αν δεν έχεις ταλέντο, δεν γίνεσαι τίποτα»
Τι θα ήθελες να κάνεις από δω και πέρα ως ηθοποιός;
Ποτέ δεν προγραμμάτιζα. Το μότο μου είναι «και η ζωή συνεχίζεται». Μου το είχε διδάξει ο πατριός μου και αυτό. «Ο,τι και να συμβεί, μου έλεγε, η ζωή συνεχίζεται». Μάλιστα με αυτή την ατάκα έκλεινα μια παλιά σειρά που είχα κάνει κάποτε, όταν η τηλεόραση ήταν ακόμη ασπρόμαυρη, με τίτλο «Ανθρώπινες ιστορίες». Γι’ αυτό λοιπόν και εγώ ακολουθώ τη ζωή εκεί όπου με πάει.
Οταν κάνεις τον απολογισμό σου, τι λες ότι έχει προσφέρει ο Γιώργος Κωνσταντίνου;
Πιστεύω ότι έχω κάνει πολύ λίγα πράγματα μπροστά σε αυτά που σκεφτόμουν ότι ήθελα και έπρεπε να πραγματοποιήσω. Και αυτό οφείλεται στην επιπολαιότητα και την αθωότητα της εποχής, που νομίζαμε ότι όλα ήταν πάρα πολύ ωραία και εύκολα.
Δίπλα στο όνομά σου ποιο επίθετο ή ποια φράση που σε καλύπτει θα ήθελες να υπάρχει όταν δεν θα ζεις;
Η υστεροφημία δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Το γράφω και στο βιβλίο της ζωής μου. Είναι κάτι που το θεωρώ γελοίο. Ας βάλει ο καθένας όποιο επίθετο και όποια φράση νομίζει.
Βλέποντας τις ταινίες σου σήμερα τι λες;
Ναι, μου… αρέσω! Ομως μη με ρωτήσεις ποιος ρόλος μού αρέσει περισσότερο, διότι όποιον έπαιξα, ήταν δικό μου «παιδί». Διαφορετικοί ρόλοι, αλλά πάρα πολύ ωραίοι.
Ποια ήταν η καλύτερη συμπρωταγωνίστριά σου στο σινεμά;
Αν δεις τα ονόματα με τα οποία έχω παίξει, θα πεις ότι όλες ήταν πάρα πολύ καλές. Οπως η Ξένια Καλογεροπούλου στο «Γάμος αλά ελληνικά» και η Μάρω Κοντού στο «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα». Δηλαδή, γυναίκες οι οποίες είναι σπουδαίες ηθοποιοί, ξεχωριστές και αγαπητές στον κόσμο. Αρα και για εμένα είναι οι καλύτερες!
Εχεις αντιμετωπίσει δυσκολίες, πεπονόφλουδες και τρικλοποδιές στην καριέρα σου;
Χιλιάδες! Αλλά αυτά δεν θα τα πω ούτε στο βιβλίο μου. Οι περισσότεροι από αυτούς που βάλανε τα… τριβόλια στη ζωή μου έχουν «φύγει». Ε, δεν θα ήταν άδικο να κάθομαι τώρα και να μεμψιμοιρώ λέγοντας τι μου έκανε ο ένας και τι μου έκανε ο άλλος;
Τελικά, αυτά τα… τριβόλια καταστρέφουν την καριέρα κάποιου;
Οχι. Οταν κάποιος έχει ταλέντο, δεν παθαίνει τίποτα απολύτως. Μπορεί να πέσει, μπορεί να συρθεί, αλλά θα σηκωθεί όρθιος. Από την άλλη, όσο και να σε σπρώχνουν, αν δεν έχεις ταλέντο, δεν γίνεσαι τίποτα. Υπάρχουν όμως άνθρωποι που δεν έχουν κανένα ταλέντο και όμως υπάρχουν στον χώρο.
Πώς και δεν ασχολήθηκες με την πολιτική όπως κάνουν αρκετοί συνάδελφοί σου;
Από πολύ νέος ήμουν απολιτικό άτομο, διότι γνώρισα πολύ καλά τι εστί πολιτική. Αν ήθελα, θα μπορούσα να μπω σε ένα κόμμα και να γίνω βουλευτής, αλλά δεν το έκανα συνειδητά. Το αρνήθηκα. Ξέρεις γιατί; Οπως λέω και στο βιβλίο, για να γίνεις πολιτικός, πρέπει στην είσοδο του Κοινοβουλίου, στην γκαρνταρόμπα, μαζί με τα ρούχα σου να κρεμάς και τη συνείδησή σου. Μόνον έτσι μπορείς να δέχεσαι και να ψηφίζεις πράγματα που είναι ενάντια σε αυτά που πιστεύεις.