Με απειλές, συκοφαντίες η ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής στην Ελλάδα και η αλητοποίηση του αθλητισμού
Με απειλές, συκοφαντίες η ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής στην Ελλάδα και η αλητοποίηση του αθλητισμού
Του
Ιωάννη Ν. Φιλιππάκη
εκδότη της εφημερίδας «δημοκρατία»
Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να αποφασίσουν οι Αρχές του τόπου να παρέμβουν και να αντιμετωπίσουν το
φαινόμενο που έχει γιγαντωθεί το τελευταίο χρονικό διάστημα;
Εκβιασμοί, απειλές, προπηλακισμοί, ξυλοδαρμοί, απόπειρες ανθρωποκτονίας, συκοφαντίες, σπίλωση υπολήψεων και μια σειρά άλλων εγκληματικών ενεργειών συνθέτουν το παζλ των δράσεων μιας μικρής παρέας (υπ)ανθρώπων, που έχει απλώσει τα πλοκάμια της στον αθλητισμό, στα ΜΜΕ και στην επιχειρηματική σκηνή.
Κάποιοι -λιγοστοί ευτυχώς- ανεγκέφαλοι, οι οποίοι κινούνται με το θράσος που τους δίνουν το εύκολο (από πού άραγε;) χρήμα και ο θρασύδειλος τσαμπουκάς των μπράβων και των εγκληματιών που έχουν στο μισθολόγιό τους, προσπαθούν να εκμεταλλευθούν τη δύναμη που θεωρούν ότι τους δίνουν η αγάπη των φιλάθλων για την Επεισόδια μετά την αναβολή του ποδοσφαιρικού αγώνα Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού στη Λεωφόροομάδα τους και η δήθεν επιρροή των «κατασκευασμένων» μέσων τους.
Σαν να μην έφταναν δε το ποδόσφαιρο και τα ΜΜΕ, οι ίδιοι τραμπούκοι προχωρούν στην ποδοσφαιροποίηση – αλητοποίηση και της πολιτικής. Ολα στον βωμό της εξυπηρέτησης – διάσωσης – επιβολής των ταπεινών προσωπικών τους συμφερόντων. Και βέβαια εκμεταλλεύονται την ανυπαρξία τα τελευταία χρόνια οιασδήποτε βουλήσεως αντιμετωπίσεώς τους!
Γιατί οι εκάστοτε ιθύνοντες (;) προτιμούν να απολαμβάνουν καταρχάς της αφειδούς χρηματοδοτήσεως ή της μιντιακής προστασίας που τους προσφέρεται, έστω και αν αυτή πολύ σύντομα καταλήγει σε βρόχο χυδαιότητας και απαξίωσής τους.
Αλήθεια, θέλουν το ρεζιλίκι και την καταστροφή του ελληνικού ποδοσφαίρου να ακολουθήσουν και άλλοι τομείς της κοινωνίας μας; Θα παρακολουθούν αμέτοχοι τη μετατροπή
της φτωχής και χειμαζόμενης πατρίδας μας σε ευρωπαϊκή εκδοχή της Κολομβίας; Εκεί όπου σε όσους τολμούν να αντιδρούν κλείνουν το στόμα με τη βία, τη λάσπη και το χρήμα;
Εκεί όπου ακόμα και η Δικαιοσύνη πέφτει θύμα της αλητείας που χαρακτηρίζει αυτά τα φαινόμενα;
Και όσοι δεν συμμετέχουν στο πάρτι της διεφθαρμένης και εξαρτημένης παρέας, όσοι δεν αντιδρούν και απλώς παρακολουθούν σιωπηλοί θα πρέπει να γνωρίζουν καλά ότι αργά ή γρήγορα θα χτυπήσει και η δική τους πόρτα. Η βίαιη επιβολή των μετρίων μόνο αίσιο τέλος δεν προμηνύει. Γιατί όσο αφήνονται τέτοια φαινόμενα να γιγαντώνονται τόσο πιο δύσκολη θα είναι η αντιμετώπισή τους αλλά και της τάσης μιμητισμού που θα δημιουργηθεί. Και βέβαια θα πρέπει να εξασφαλίσουμε σε αυτή τη γωνιά της Ευρώπης ότι η αυτοδικία δεν είναι το μόνο μέσο προστασίας που έχουν οι πολίτες! Εκτός αν και αυτά οδεύσουν προς αναβολή!