Ο «σκληρός» της TV Νίκος Βερλέκης θυμάται τα παιδικά χρόνια του στα Τζουμέρκα, μιλά για τη φτώχεια που βλέπει γύρω του και κάνει αποκαλύψεις για τις κατακτήσεις του
Τον βλέπουμε να ανηφορίζει το πάρκο Καισαριανής και αμέσως, από το ανάστημά του, τον ξεχωρίζουμε από μακριά. Μέχρι να συναντηθούμε για τη φωτογράφιση -σε μέρος που επέλεξε ο ίδιος, λόγω της μεγάλης αγάπης που τρέφει για την περιοχή του-, τον έχουν σταματήσει δεκάδες συμπολίτες του για να τον χαιρετήσουν. Αλλωστε, τον δήμο αυτόν τον έχει υπηρετήσει ως αντιδήμαρχος.
ΑΠΟ ΤΗ
ΜΑΡΙΑ ΑΝΔΡΕΟΥ
Φωτο: Βαγγέλης Μασιάς
Ο δημοφιλής ηθοποιός Νίκος Βερλέκης, που μπαίνει καθημερινά στα σπίτια μας ως δεσποτικός και ντόμπρος Κρητικός, μέσα από την επιτυχημένη σειρά του ΑΝΤ1 «Μπρούσκο», έχει διαγράψει μια σπουδαία πορεία, όχι μόνο λόγω της αναμφισβήτητης αρρενωπότητάς του. Αυτή έχει κλέψει την καρδιά των θαυμαστριών του. Το τηλεοπτικό κοινό, ωστόσο, δεν μπορεί να τον ξεχάσει ως σκληροτράχηλο Δρακολευτέρη Λεβεντογιάννη στο σίριαλ «Της αγάπης μαχαιριά», που έσπασε τα κοντέρ της τηλεθέασης.
Οι έρωτες
Ο ίδιος, σε μια συνέντευξη-ποταμό στην «Espresso», χωρίς κόμπλεξ ή έπαρση, λέει πως ο ωραίος άνθρωπος δεν έχει ηλικία. Μάλιστα, δεν διστάζει να μας πει ότι στη ζωή του αγάπησε με την ψυχή του και πολύ μικρότερες ηλικιακά γυναίκες -άλλωστε, περνά τη σύζυγό του 12 χρόνια-, αλλά και μεγαλύτερές του (σ.σ.: είναι γνωστή η οκτάχρονη σχέση του με την Ειρήνη Παπά). Για τον δημοφιλή καλλιτέχνη, η γοητεία της Μόνικα Μπελούτσι ή του Τζορτζ Κλούνεϊ απαντά στην αγωνία πολλών που προσπαθούν να παραμείνουν νέοι. Γιατί η νεότητα δεν έχει σχέση με την ακτινοβολία και με το να είναι κάποιος ή κάποια ερωτεύσιμος ή ερωτεύσιμη.
Ο ηθοποιός, ξετυλίγοντας το νήμα της μέχρι τώρα διαδρομής του, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι αξία έχει η ίδια η ζωή, το να ξυπνάς, να ανοίγεις το παράθυρο και να βλέπεις ακόμα μία ηλιόλουστη ημέρα, και όχι η καριέρα. Γι’ αυτόν σημασία έχουν ο συνάνθρωπος, η πατρίδα, ο λαός μας που δοκιμάζεται, γιατί υποδουλώθηκε στα χρέη, αλλά και επειδή «επέτρεψε» να χάσει την ελληνικότητά του ακόμη και το… σουβλάκι!
Κύριε Βερλέκη, από πού είναι η καταγωγή σας και τι θυμάστε από τα παιδικά σας χρόνια;
Γεννήθηκα στην Αρτα, στα Τζουμέρκα. Είμαι παιδί γεωργών. Ζούσα σε μια αγροτική οικογένεια. Στα χωράφια είναι οι παιδικές μου αναμνήσεις και εκεί αισθάνομαι ότι ανήκω, ότι είμαι εγώ. Οπουδήποτε αλλού είμαι ξένος. Σήμερα, όταν πάω στο χωριό μου και δεν βλέπω ζώα, αρρωσταίνω. Είναι δυνατόν τα παιδιά που ζουν στην επαρχία να ξέρουν τα πρόβατα, τις κότες, τα γαϊδουράκια, μέσα από το laptop; Εμείς επιβιώναμε μέσω των χωραφιών που καλλιεργούσε ο πατέρας μου και δεν στερηθήκαμε ποτέ τίποτα. Δεν έζησα φτωχικά παιδικά χρόνια. Είχαμε όσα έπρεπε για να μεγαλώσουμε αξιοπρεπώς. Και ήμασταν τέσσερα παιδιά – τρία αγόρια και ένα κορίτσι. Και όλοι πήγαμε σχολείο.
Ο πατέρας σας, άνθρωπος της γης, δεν έφερε αντιρρήσεις όταν του είπατε ότι θα γίνετε ηθοποιός;
Η μάνα μου δεν αντέδρασε. Ο πατέρας μου σκεφτόταν την ώρα που μιλούσα και μου είπε λακωνικά: «Μωρέ, καλά, ηθοποιός. Αλλά από δουλειά τι θα κάνεις;» Ο πατέρας μου μπορεί να είχε ένα δίκιο, γιατί ο ηθοποιός πότε έχει δουλειά, πότε δεν έχει. Αλλά εγώ τον διέψευσα. Τον έχασα πριν από οκτώ χρόνια και τη μητέρα μου πριν από 14. Ηταν υπερήφανοι όταν με έβλεπαν να παίζω δίπλα στον Γιάννη Βόγλη, στον Ηλία Λογοθέτη, να υποδύομαι τον Καπετάν Μιχάλη στο θέατρο. Τελικά, από αυτή τη δουλειά έζησα και συνεχίζω να ζω αξιοπρεπώς. Εκανα οικογένεια, παντρεύτηκα και σπούδασα δύο κόρες.
Ακολουθούν το επάγγελμά σας;
Τελικά δεν έγιναν ηθοποιοί, αν και μου είχαν κάνει κάποια νύξη στην αρχή. Δεν τις επηρέασα στην απόφασή τους. Αν επέμεναν να ασχοληθούν με την υποκριτική, με την ευχή μου. Αλλωστε, ποια δουλειά σήμερα δεν έχει ανεργία; Η μία τελειώνει τη Νομική και η άλλη την Αγγλική Φιλολογία. Για να πετύχεις σήμερα πρέπει να έχεις πίστη και πάθος γι’ αυτό που κάνεις.
Πότε καταλάβατε ότι θέλετε να ασχοληθείτε με το θέατρο;
Στην εφηβεία μου κατάλαβα ότι αγαπούσα τις τέχνες. Μου άρεσε να τραγουδάω. Αλλά, επειδή είχα πολύ τρακ, έλεγα από μέσα μου: «Πώς θα ανέβεις στην πίστα και θα τραγουδήσεις μόνος σου; Κι αν δεν είσαι καλός;» Ετσι, μου μπήκε στο μυαλό ότι αυτή η ανάγκη μου να εκφραστώ μπορεί να γίνει μέσα από το θέατρο. Και τότε, τα πράγματα ήταν αυστηρά. Χρειαζόσουν άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος. Αν δεν πήγαινες σε δραματική σχολή, ηθοποιός δεν γινόσουν. Τελείωσα τη σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη.
Πώς ξεκίνησε η καριέρα σας;
Ημουν πρωτοετής στη σχολή. Τότε, στον κινηματογράφο, ο Γιάννης Δαλιανίδης μεσουρανούσε. Με ζητούν από τη Finos Films για να παίξω στην ταινία «Μια κυρία στα μπουζούκια». Εψαχναν τέσσερα ωραία αγόρια για να κάνουν τους ποδοσφαιριστές μαζί με τον Κώστα Βουτσά. Μέσα σ’ αυτούς ήμουν κι εγώ, κι έτσι βρέθηκα δίπλα στη Ζωή Λάσκαρη και στον Φαίδωνα Γεωργίτση. Στο δεύτερο έτος της σχολής, με ζητά ο Νίκος Φώσκολος για την ταινία «Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα». Δηλαδή, από σπουδαστής δούλευα και έπαιζα με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, τη Μάρθα Καραγιάννη, τη Μάρω Κοντού. Αυτοί οι ηθοποιοί είχαν μια τρομερή αίγλη. Ηταν άπιαστοι, απλησίαστοι. Και για να δεις τότε τον αγαπημένο σου σταρ έβαζες το χέρι στην τσέπη και πλήρωνες στο ταμείο.
Την ώρα που πήγα να κάνω δυναμικό ξεκίνημα, λοιπόν, στον κινηματογράφο, εκείνος «πέθανε», γιατί βγήκε η τηλεόραση. Η μικρή οθόνη δεν φτιάχνει σταρ, δεν κόβεις εισιτήριο για να δεις τους ηθοποιούς. Την ώρα που βλέπεις τον ηθοποιό που σου αρέσει, τηγανίζεις ψάρια, σφουγγαρίζεις, σιδερώνεις.
Είχατε αντίληψη της αρρενωπότητας και της γοητείας σας;
Αν θέλετε, με πιστεύετε: Ουδέποτε αισθάνθηκα πολύ ωραίος. Στην αρχή είχα μια υποψία της αρρενωπότητάς μου, αλλά στη διαδρομή έβλεπα άλλους άνδρες συναδέλφους μου που ήταν «θεοί». Δηλαδή, τι να πούμε για τον μοναδικό Νίκο Κούρκουλο; Για τον υπέροχο Λάκη Κομνηνό;
Βλέποντάς σας στις φωτογραφίες, είχατε χαρακτηριστικά μοντέλου. Αν ζούσατε στο εξωτερικό, θα είχατε κάνει μεγάλη καριέρα. Οι γυναίκες τι σας έλεγαν;
Θα μπορούσα να κάνω καριέρα στο εξωτερικό, αλλά επέστρεψα στην Ελλάδα λόγω… έρωτα. Εβαζα πάντα πάνω απ’ όλα τα προσωπικά μου, που είναι και η πραγματική ζωή. Είχα αρκετές κατακτήσεις στις γυναίκες, αλλά πίστευα ότι αυτό είχε να κάνει με το ότι ήμουν επικοινωνιακός και όχι λόγω ομορφιάς. Είχα σχέσεις με 10 πολύ μικρότερές μου γυναίκες, αλλά και με τέσσερις μεγαλύτερές μου – και με διαφορά δεκαετίας ή ακόμη παραπάνω. Δεν με πείραζε η ηλικιακή διαφορά. Αλλωστε, για εμένα ο έρωτας δεν ζητά ταυτότητα. Αλίμονο! Στον έρωτα, ρόλο παίζει η χημεία. Το να είναι η έλξη αμοιβαία. Και, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, η ωραία γυναίκα είναι πάντα ωραία. Η Μόνικα Μπελούτσι στα 50 της «φυσάει». Την είδα πρόσφατα στη νέα ταινία του James Bond. Ποιος άνδρας, μικρός ή μεγάλος, δεν θα ήθελε να βρεθεί ερωτικά μαζί της; Φινετσάτη και με σεξαπίλ.
Ο Τζορτζ Κλούνεϊ στα 50 του διαθέτει τέτοια γοητεία που δεν έχει ένα παλικάρι 20 ετών. Αυτή δεν μπορεί να σ’ την πάρει ο χρόνος. Την έχεις ή δεν την έχεις. Μ’ αυτήν γεννιέσαι. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι λαμπεροί. Εχουν γεννηθεί μ’ ένα αστέρι, με μια εσωτερική λάμψη που θα την έχουν για πάντα και δεν είναι παροδική.
«Η μικρή οθόνη δεν φτιάχνει σταρ, δεν κόβεις εισιτήριο για να δεις τους ηθοποιούς που σου αρέσουν. Την ώρα που βλέπεις τηλεόραση, τηγανίζεις, σφουγγαρίζεις, σιδερώνεις»
Τι είναι ο έρωτας; Είναι τύχη;
Ο έρωτας δεν είναι τύχη – είναι συναίσθημα. Τυχερός θα είσαι αν βρει ο έρωτάς σου ανταπόκριση. Και να εξηγήσω κάτι: Δεν έχω νιώσει κόμπλεξ απέναντι σε μεγαλύτερη γυναίκα. Τι σημαίνει «μεγαλύτερη» ή «μικρότερη»; Η γυναίκα είναι γυναίκα. Οταν ερωτευθώ, δεν ζητάω την ταυτότητά της για να της ζητήσω ραντεβού. Ελεος, δηλαδή! Ο έρωτας είναι τυφλός, επαναστάτης, κινητήριος δύναμη. Δεν κοιτάζει χρώμα, φυλή, τάξη, μόρφωση, θρησκεία. Ολοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στην αγάπη. Μικροί και μεγάλοι. Ο ωραίος άνθρωπος, ψυχικά και πνευματικά, μπορεί να είναι ερωτεύσιμος και σε μεγάλη ηλικία. Και είναι πιθανόν ένας νεαρός άνδρας να μην είναι ερωτεύσιμος, γιατί μπορεί να μην έχει πράγματα να δώσει. Για να καταλήξουμε, οι ωραίοι άνθρωποι δεν έχουν ηλικία.
Η ομορφιά σας αποτέλεσε τροχοπέδη στην τέχνη σας;
Ναι. Γιατί ο «ωραίος» πρέπει να αποδείξει στα σημαντικά έργα ότι έχει το ταλέντο και τα προσόντα για να του δοθεί ο δύσκολος ρόλος. Δηλαδή, το να είσαι εμφανίσιμος στο θέατρο είναι ένα προσόν, ένα «διαβατήριο», γιατί σου ανοίγουν αμέσως οι πόρτες, αλλά είναι και «μειονέκτημα». Aν θεωρηθείς ωραίος, πρέπει να κάνεις μεγαλύτερη προσπάθεια για να αποδείξεις σε κάποιους σκηνοθέτες ότι είσαι εξελίξιμος, ότι μπορείς να «τσαλακωθείς». Στην εποχή μου είχε ενοχοποιηθεί η ομορφιά. Γιατί ο νόστιμος μπορεί και να μην «τα έλεγε». Οι σκηνοθέτες ήταν καχύποπτοι, λοιπόν.
Είχατε ακραίες εκρήξεις θαυμασμού από τις γυναίκες, όπως ο Ανδρέας Μπάρκουλης;
Αυτό που έγινε με τον Μπάρκουλη σπάνια ξαναγίνεται. Ηταν από τους πρώτους ζεν πρεμιέ στη Ελλάδα που άγγιξαν και φίλησαν πρωταγωνίστρια. Μιλάμε για έναν ηθοποιό ζεστό, γήινο, με πάρα πολύ ωραία φωνή. Επειδή ρωτήσατε επίμονα για μένα, θυμάμαι κάποια περιοδικά, την «Κατερίνα» και τη «Μανίνα», που με είχαν κάνει εξώφυλλο και είχαν ξεπουλήσει. Τότε, ο Νίκος Μουρατίδης, νεαρός δημοσιογράφος, με είχε πάρει τηλέφωνο και μου είχε πει ότι είχαν εξαντληθεί τα τεύχη. Με είχαν τα κορίτσια αφίσα πάνω από το κρεβάτι τους.
Και πώς ένας ωραίος άνδρας αποφασίζει να παντρευτεί;
Εκείνον τον καιρό είχα έναν φίλο και μαζευόμασταν στο σπίτι του, άνδρες κυρίως, και παίζαμε τάβλι, χαρτιά. Μια ημέρα μπαίνει στο διαμέρισμα ένα κορίτσι. Πρασινογάλαζα μάτια, 20 χρόνων, φωτεινό. Εγώ ήμουν μεγαλύτερός της κατά 13 χρόνια. Τη βλέπω και μένω! Του λέω: «Ποια είναι αυτή η κοπέλα;» «Είναι η σπιτονοικοκυρά μου – έχει έρθει να πάρει το ενοίκιο» μου απάντησε. Αυτό ήταν! Ηθελα να της μιλήσω σαν τρελός. Επέμενα λοιπόν στον φίλο μου να τη φέρει στην παράσταση, στην οποία έπαιζα. Πράγματι, έτσι έγινε. Το ίδιο βράδυ πήγαμε και φάγαμε όλοι μαζί έξω. Μου είπε ότι σπούδαζε σχεδιάστρια μόδας και ήταν καλή. Η σχέση μας κράτησε πέντε χρόνια και μετά τη ζήτησα σε γάμο.
Ποιες δουλειές σας ξεχωρίζετε στην τηλεόραση;
Εχω κάνει τον Πατούχα, με τον Αλέξη Δαμιανό, στην ΕΡΤ. Πολύ σπουδαία δουλειά! Εχω πάρει μέρος στην «Πόλη» του Σπύρου Πλασκοβίτη και πάλι στην κρατική τηλεόραση – υπέροχη σειρά. Αλλά την ίδια χαρά ένιωθα όταν έπαιζα στο σίριαλ «Της αγάπης μαχαιριά», που έσπασε τα κοντέρ της τηλεθέασης. Και τώρα, με το «Μπρούσκο» στον ΑΝΤ1, που γίνεται χαμός και έχει πουληθεί σε πόσες χώρες στον κόσμο, νιώθω τεράστια ικανοποίηση. Ευχαριστώ τη Βάνα Δημητρίου για τον ρόλο που μου έδωσε, ενός άνδρα-αρχέτυπου. Εχει «κεντήσει» πραγματικά. Εχω υποδυθεί αρκετές φορές Κρητικούς λεβέντες.
Εδώ, στην Καισαριανή, ο κόσμος σάς γνωρίζει πολύ καλά. Πώς και ασχοληθήκατε με τα κοινά;
Ζω στην Καισαριανή πολλά χρόνια. Την αγαπώ. Και οι πολίτες της μ’ αγαπούν. Ημουν αντιδήμαρχος Πολιτισμού και Τεχνικών Υπηρεσιών.
Θέλετε να ασχοληθείτε και πάλι με τον δήμο σας;
Δεν το έχω αυτή τη στιγμή στον νου μου. Θα το έβλεπα ύστερα από πέντε χρόνια – και εφόσον τότε δω ότι έχω τη δύναμη και τη διάθεση να προσφέρω. Γιατί, έτσι που έχουν καταντήσει οι δήμοι -οι περισσότεροι είναι φτωχοί-, δεν ξέρω αν θα άντεχα να βλέπω τη δυστυχία και να μην μπορώ να δράσω. Το κράτος δεν δίνει χρήματα, έχουν γίνει περικοπές στα ποσά που έδιναν για έργα κατά 60%. Θα μου πεις: «Στα δύσκολα πρέπει να παρεμβαίνεις». Μα, στις δύσκολες εποχές του δήμου εκεί ήμουν, στα τρία πρώτα χρόνια του Μνημονίου.
Δηλαδή, βλέπατε συμπολίτες μας στα όρια της φτώχειας;
Οχι στα όρια της φτώχειας, αλλά της πλήρους ανέχειας. Τα πρώτα χρόνια του Μνημονίου είδα ανθρώπους στον πάτο. Στα συσσίτια. Τώρα, έχουν πάει στον απόπατο – είναι άστεγοι. Περνάω από τον δήμο για να πληροφορηθώ. Κάποτε σιτίζαμε 200 άτομα, τώρα ο αριθμός έχει ξεφύγει. Ζούμε σε μια δύσκολη περίοδο και δεν ξέρω πώς θα βγούμε από αυτό το τούνελ. Ως άνθρωπος είμαι φύσει και θέσει αισιόδοξος. Θέλω να πιστεύω ότι θα ανακάμψουμε. Αλλά απέξω μάς στριμώχνουν πάρα πολύ.
«Ο “ωραίος” πρέπει να αποδείξει οπωσδήποτε ότι έχει το ταλέντο. Στην εποχή μου είχε ενοχοποιηθεί η ομορφιά και με τους νόστιμους οι σκηνοθέτες ήταν καχύποπτοι»
Τι σας απογοητεύει στο όλο σκηνικό;
Η διαπίστωση ότι εξαρτόμαστε από τα δανεικά των Ευρωπαίων. Οταν ζεις με τα δικά τους χρήματα, δεν μπορείς να τους βρίζεις κιόλας. Πρέπει να φαίνεσαι ότι είσαι ικανός και αξιόπιστος ότι θα τα επιστρέψεις. Οταν χρωστάς, σου πατάνε τον κάλο. Είμαστε, δυστυχώς, υποδουλωμένοι.
Πόσο φταίμε εμείς γι’ αυτό;
Μα, εδώ, ακόμη και το σουβλάκι δεν είναι ελληνικό. Η μηχανή για τον γύρο είναι από τη Γερμανία, τα καλαμάκια από την Κίνα, το κρέας είναι από την Ολλανδία και ο ψήστης από την Αλβανία και το Πακιστάν. Να εισάγουμε φασόλια από την Κίνα; Κρέας από τη Γαλλία; Ή πατάτες από την Αίγυπτο; Πού όλα αυτά; Στην Ελλάδα! Και το χέρι σου να βάλεις στη γη θα φυτρώσει. Κι όμως, δεν έχουμε παραγωγή λόγω των περιορισμών της Ε.Ε. και των επιδοτήσεων. Μα, να υπάρχουν στα χωριά, στα σπίτια, γουρουνάκια, κατσίκες, κότες, προβατάκια, αρνάκια και στο χωριό μου το παιδί για να δει αγελάδα να πρέπει να ανοίξει το τάμπλετ; Ο Ελληνας αγοράζει τα πάντα. Μια χώρα που δεν εξασφαλίζει το φαγητό των πολιτών της και δεν είναι αυτάρκης μπορεί να είναι ανεξάρτητη; Ας παράξουμε πρώτα αυτό που θα βάλουμε στο πιάτο μας και μετά ας μιλήσουμε για ανάπτυξη. Αν αύριο μας πουν “δεν σας πουλάμε κρέας, φασόλια, ρεβίθια, ζάχαρη”, τι θα φάμε; Ο ένας τον άλλον; Πρέπει να σκάψουμε τη γη μας, να δουλέψουμε.
Τι μας «χάλασε» και δεν κοπιάζουμε;
Πήραμε ψηλά τον αμανέ. Κάποτε, στο χωριό, το περίπτερο είχε ένα τηλέφωνο και κάναμε όλοι από εκεί τη δουλειά μας. Τώρα, μια οικογένεια έχει τέσσερα κινητά, ένα σταθερό, ίντερνετ, facebook. Τι είναι όλα αυτά; Τι έξοδα; Τηλεόραση στην κρεβατοκάμαρα, στο σαλόνι, στην κουζίνα. Γιατί τόση υπερκατανάλωση; Ολα τα παιδιά του κόσμου κάθονται μπροστά από ένα κινητό. Εθισμός! Σε λίγο θα έχουν αυχενικό. Οι σχέσεις των νέων ανθρώπων γίνονται μέσω facebook. Είναι δυνατόν να ερωτευτώ αν δεν κοιτάξω κάποιον μέσα στα μάτια; Αν δεν σ’ αγγίξει το βλέμμα του άλλου, πώς θα δημιουργήσεις σχέση; Θα συγκινηθώ με όσα μου γράφει κανείς στο facebook; Τότε, γιατί να μην ερωτευτώ τους συγγραφείς; Αυτός ο ναρκισσισμός με τις selfies φωτογραφίες, που όλοι και όλες ποζάρουν σαν μοντέλα, σε τι κάνει καλό; Επίδειξη και εγωισμός. Εγώ, που είμαι καλλιτέχνης, δεν έχω facebook. Και έχω πει στις κόρες μου να μη μου φτιάξουν. Ο κόσμος που θέλει να με βρει θα με βρει. Η κρίση βοηθά τις τέχνες και τον πολιτισμό.
Ποια είναι η άποψή σας για το Προσφυγικό;
Οσο υπάρχουν οικονομικά συμφέροντα και πολεμική βιομηχανία θα υπάρχουν εστίες πολέμου, πρόσφυγες, τεταμένες σχέσεις μεταξύ των λαών.
Πού βρίσκεται το νόημα της ζωής;
Στην ίδια τη ζωή. Τι άλλο από τη ζωή; Ξυπνάς και βλέπεις τον ήλιο. Το πιο ωραίο πράγμα είναι να ανοίγεις το παράθυρο και να βλέπεις την ημέρα. Τότε είμαι ευτυχής. Είναι πολύ σημαντικό να ζεις άλλη μία ημέρα. Να κυνηγάς τη ζωή και όχι την καριέρα. Να μη σου γλιστρά η ζωή από τα χέρια. Η καριέρα είναι επιβίωση. Βλέπω τώρα πως το κράτος κόβει τις συντάξεις. Μα, από τις συντάξεις κινούνται η ελληνική οικογένεια και κοινωνία. Ο παππούς ζει τα εγγόνια του, γιατί τα παιδιά του είναι άνεργα. Υπάρχει 40% ανεργία. Πώς θα ζήσουν αυτοί οι άνθρωποι; Ούτε ευρώ δεν έπρεπε να κοπεί από τις συντάξεις. Αυτή η χώρα νοσεί, γιατί νοσεί το πολιτικό σύστημα. Η Ελλάδα έχει περάσει μεγάλες κρίσεις. Αλλά θα την ξεπεράσει και αυτήν, αν βάλουμε μυαλό και σκύψουμε στη γεωργία, στην κτηνοτροφία, στην ναυτιλία, στον τουρισμό, στον πολιτισμό.
Πιστεύετε στον Θεό;
Χωρίς πίστη ο άνθρωπος δεν μπορεί να υπάρξει. Πιστεύω σε μια ανώτερη δύναμη. Ναι, πιστεύω στον Θεό. Είμαι ευγνώμων για όσα μου έχει δώσει. Πραγματικά, δεν με νοιάζει η υστεροφημία μου. Δεν με αφορά τι θα λέει ο κόσμος όταν «φύγω». Ο κόσμος σε ξεχνά. Αυτά που έχω πράξει και είναι καλά, αυτά και θα μείνουν.