Ο Γιάννης Αργύρης, ιδιοκτήτης των Εσπερίδων της Πλάκας, έχασε τη μάχη με τον καρκίνο την παραμονή της Πρωτοχρονιάς
Ο Γιάννης Αργύρης, ιδιοκτήτης των Εσπερίδων της Πλάκας, έχασε τη μάχη με τον καρκίνο την παραμονή της Πρωτοχρονιάς
Για τους χιλιοτραγουδισμένους του «γαλαξίες και τις απέραντες τις ξαστεριές» του θρυλικού κομματιού «Ελα μαζί μου» κίνησε ο Γιάννης Αργύρης μία μέρα πριν από την εκπνοή του 2015. Ο πατριάρχης των μπουάτ, ιδιοκτήτης των θρυλικών Εσπερίδων της Πλάκας, έφυγε από τη 
ζωή ύστερα από χρόνια μάχη με τον καρκίνο. Με το αστείρευτο χιούμορ του έκανε πλάκα ακόμη και με την ασθένειά του, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Εχω τα δύο κάπα (καρκίνο, καρδιά). Αν πάθω και εγκεφαλικό, θα γίνω… ΚΚΕ»!
Ο συνθέτης και στιχουργός, στο ταλέντο και στη φωνή του οποίου υποκλίθηκαν ο Αριστοτέλης Ωνάσης και ο Ορσονς Γουέλς -τον οποίο μία θαμώνας μπέρδεψε με τον Μάνο Χατζηδάκι-, σφράγισε με τον θάνατό του ένα σημαντικό κεφάλαιο της ελληνικής ποιοτικής μουσικής του Νέου Κύματος.
Δειλά δειλά οι πρώτες νότες, ντυμένες με στίχους του, έβγαιναν από τα παραθυράκια της μπουάτ, πλημμυρίζοντας τον αθηναϊκό αέρα. Ετσι, τα «Ελα μαζί μου», «Ιδανικό», «Μην κουραστείς να μ’ αγαπάς», «Πάει κι αυτή η Κυριακή», που πρωτοτραγούδησε ο Λάκης Παππάς, τα «Πάλι βροχή», «Πήρα αγκαλιά ένα όνειρο» από την Πόπη Αστεριάδη, το «Ποιο τρεχαντήρι» του Γιώργου Μαρίνου και άλλες επιτυχίες του τραγουδισμένες από το Τρίο Μπελκάντο ανέδειξαν τον σατιρικό ηθοποιό -αρχικά- και καταπληκτικό μίμο σε έναν σημαντικό δημιουργό που υπηρέτησε το καλό τραγούδι από το 1964 έως το 2004 πάντα εκεί στο υπόγειο της Πλάκας.
Οι συνεργασίες
Η Μαρία Φαραντούρη, ο Δημήτρης Μητροπάνος, ο Γιάννης Πουλόπουλος, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Γιάννης Ζουγανέλης αλλά και ο Σάκης Μπουλάς πολλές φορές κατέβηκαν τα σκαλιά του θρυλικού μαγαζιού και πρόσφεραν μαγικές στιγμές στον κόσμο με τις φωνές τους. Ο «μεγάλος ταχυδακτυλουργός της ευτυχίας», όπως τον χαρακτήρισε ο ποιητής Δημήτρης Ιατρόπουλος, είχε δηλώσει σε συνέντευξή του στον Πάνο Γεραμάνο: «Εδωσα πραγματικές μάχες με το εμπορικό κατεστημένο της μουσικής και με τον λαϊκισμό για να περάσει η αντίληψη των μπουάτ στις αρχές του ’60». Κι όμως οι Εσπερίδες έκλεισαν όταν συμπληρώθηκε τριακονταπενταετία και οι ιδιοκτήτες του χώρου έκαναν έξωση στο όνειρο ζητώντας μεγαλύτερο ενοίκιο
.
Θαμώνες του κέντρου εκείνης της εποχής, όταν ενημερώθηκαν για τον θάνατό του, έσπευσαν μέσω διαδικτύου να αναρτήσουν διασκεδαστικές ιστορίες με πρωταγωνιστή τον «βασιλιά των μπουάτ», που διέθετε ένα μοναδικό χάρισμα, να πηγαινοέρχεται από τη θλίψη στη χαρά με μαεστρία.
Πολλοί τον θυμούνται, όταν εντόπιζε κάποια κυρία που δεν τραγουδούσε, να σταματά ξαφνικά και να της φωνάζει: «Τραγούδα, χριστιανή μου!». Ή, όταν έβλεπε κάποιον σκυμμένο, με πλάτη προς εκείνον, τον έδειχνε και έλεγε: «Στάση Κολιάτσου». Και στο τέλος έλεγε: «Χειροκροτήστε ρε, χέρια δεν έχετε; Οποιος δεν έχει να του βάλουμε».
Η κηδεία του έγινε στις 31 Δεκεμβρίου από το Νεκροταφείο Ζωγράφου.
