Ο Χρ. Χατζηπαναγιώτης μιλάει για τον ρόλο του στα γυρίσματα της πετυχημένης κωμικής σειράς
Μία από τις πιο συμπαθείς φιγούρες στο «Κάτω Παρτάλι», ο Μανώλης (Μίνως Θεοχάρης), που την περίοδο αυτή περιμένει, σύμφωνα με το σενάριο, να γίνει πατέρας, βρίσκει έπειτα από πολλά χρόνια αναζήτησης τον Προκόπη, τον δικό του πατέρα. Ενας ταλαντούχος ηθοποιός θα πάρει μέρος ως guest στο επιτυχημένο σίριαλ του Mega ως ο χαμένος μπαμπάς του Μανώλη που τόσα χρόνια αναζητούσε και τελικά τον εντόπισε.
Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης θα υποδυθεί τον Προκόπη, τον οποίο θα καθίσουν στον καφενέ οι άνδρες του χωριού, θα του ζητήσουν εξηγήσεις και φυσικά θα γίνει το «έλα να δεις». Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν στο Ιλιον, στο Πάρκο Τρίτση, και ένα συνεργείο έγινε άνω κάτω από τα γέλια.
«Η τηλεθέαση της σειράς δεν είναι τυχαία. Εχει βρει μεγάλη ανταπόκριση από το κοινό. Μακάρι στην Ελλάδα να είχαμε άλλους δυο – τρεις σεναριογράφους όπως ο Λευτέρης Παπαπέτρου, με αυτήν τη γραφή και ποιότητα. Γνωρίζει καλά τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία και τους τύπους στα χωριά και τις πόλεις. Εγώ κατάγομαι από το Πλωμάρι της Μυτιλήνης και ξέρω πολύ καλά τους ανθρώπους που ζουν στις κλειστές κοινωνίες. Και κορίτσια σαν τη Βίβιαν, ξιπασμένα, υπάρχουν παντού, όχι μόνο στις πόλεις» λέει στην «Espresso» ο ταλαντούχος ηθοποιός.
Αυτήν την περίοδο ο ηθοποιός τρέχει και δεν φτάνει, αφού παράλληλα με το «Κάτω Παρτάλι» παίρνει μέρος στα γυρίσματα της κινηματογραφικής ταινίας του Χρήστου Δήμα «Αδάμ και Εύα», που αφορά τη σχέση αρσενικών και θηλυκών, ενώ πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Ντόλλυ η προξενήτρα», στο θέατρο Αλίκη. Μάλιστα και εκεί συνεργάζεται με τη Βίκυ Σταυροπούλου, την απλοϊκή αλλά γεμάτη μυστικά Μοσχούλα.
«Αυτό που μου αρέσει στην παράσταση είναι ότι ο συγγραφέας της, ο Ουάιλντερ, έγραψε το έργο το 1939. Ανάμεσα στο μεγάλο οικονομικό κραχ στην Αμερική το 1929 και στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι ένα θεατρικό έργο που μέσα σε χρόνια οικονομικής κρίσης επιλέγει τον δρόμο της αισιοδοξίας και εκτιμά τη ζωή. Μιλά για τις γυναίκες που μάχονται απέναντι στη μιζέρια, θέλουν να βελτιώσουν την κοινωνική θέση τους και θεωρούν, παρά τις δυσκολίες της καθημερινότητας, τη ζωή μεγάλο δώρο» τονίζει ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης.
