Οι Πυρήνες της Φωτιάς για τον Ξηρό: «Πρόκειται για ελεεινό υποκείμενο και σιχαμερό, μυθομανή υπάνθρωπο»
ΕΠΙΣΤΟΛH-απάντηση προς τον Χριστόδουλο Ξηρό, με ιδιαίτερα βαρείς χαρακτηρισμούς, ανάρτησαν σε ιστοσελίδα του αντιεξουσιαστικού χώρου τα έγκλειστα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, επιβεβαιώνοντας τη σκληρή κόντρα που έχει ξεσπάσει ανάμεσά τους.
Μάλιστα «εκτελούν» τον πρώην συνεργό τους αποκαλώντας τον «ρουφιάνο» και «προδότη», με αφορμή όσα δήλωσε ο Ξηρός για τις προθέσεις τους εναντίον του, όταν θα ολοκληρωνόταν η «επιχείρηση Γοργοπόταμος» για την απελευθέρωσή τους από τις φυλακές Κορυδαλλού!
«Τον στηρίξαμε»
«Ενώ στην αρχή τον στηρίξαμε με όλες τις δυνάμεις μας θεωρώντας τον σύντροφο, γράφοντας μάλιστα “κάποτε αντάρτης… πάντοτε αντάρτης”, ξεχάσαμε πως υπάρχει και το “κάποτε ρουφιάνος… πάντοτε προδότης”. Προδότης της φιλίας, της εμπιστοσύνης, της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης που του προσφέραμε, κόντρα σε μια πραγματικότητα που, όσο περνούσαν οι μήνες, αποκάλυπτε ότι πρόκειται για ένα ελεεινό υποκείμενο και έναν σιχαμερό, μυθομανή υπάνθρωπο» αναφέρουν.
Οπως σημειώνουν επίσης: «Τι πιο εξοργιστικό από το να μιλάει ο χαφιές της 17Ν για ήθος… Αυτός που στις προανακριτικές καταθέσεις του το 2002 (υπάρχουν αναρτημένες στο διαδίκτυο) κλαψούριζε και εκλιπαρούσε τους μπάτσους να τύχει ευνοϊκής μεταχείρισης ως αντάλλαγμα της συνεργασίας του με τις διωκτικές Αρχές… Τι πιο προκλητικό από το να εμφανίζεται ο καταδότης ως ο τιμητής του “κινήματος”. Αυτός που, μέχρι σήμερα, δεν έχει ζητήσει ούτε μία συγγνώμη από τους πρώην συντρόφους του για τις ισόβιες που τους “χάρισε” με τις αβίαστες ομολογίες του».
Η υπερβόμβα
Οι Πυρήνες περιγράφουν πώς θα κατασκεύαζαν την υπερβόμβα των 150 κιλών, θέλοντας το ωστικό κύμα να εστιάσει αποκλειστικά στον μαντρότοιχο των φυλακών και συνεχίζουν με την παραδοχή ότι η συνεργασία τους με τον Ξηρό ήταν λάθος: «Στα παραληρήματαά του, που υποδυόταν τη μετεμψύχωση του Καραϊσκάκη, εμφάνιζε κόμπλεξ εξουσιομανίας, δοκιμάζοντας τα νεύρα των συντροφισσών και των συντρόφων (…) Τι πιο εγκλωβιστικό από το να αναβάλουμε διαρκώς την ολική ρήξη μαζί του, που θα μας απελευθέρωνε από την ψυχική δυσωδία του. Ανίκανος να συντηρήσει ακόμη και τον εαυτό του με την εκδίωξη από τους κύκλους μας, ήταν ζήτημα ωρών να πέσει στα χέρια της Αστυνομίας και, με δεδομένη την προδοτική ιστορία του, παραμόνευε ο κίνδυνος να καρφώσει το σχέδιο της απόδρασης που είχαμε οργανώσει και ο ίδιος διαρκώς σαμπόταρε. Δεν θα ήταν άλλωστε η πρώτη φορά που θα ρουφιάνευε».