Η εικόνα που έχει χαραχτεί βαθιά στη μνήμη των θαυμαστών της είναι αυτή της ξελογιάστρας υπηρέτριας στην ταινία «Μαλίτσια» (σ.σ.: «άτακτη»).
Η εικόνα που έχει χαραχτεί βαθιά στη μνήμη των θαυμαστών της είναι αυτή της ξελογιάστρας υπηρέτριας στην ταινία «Μαλίτσια» (σ.σ.: «άτακτη»).
ΑΠΟ ΤΗΝ
ΚΑΤΙΑ ΓΙΑΠΑΛΑΚΗ
Ανεβασμένη σε μια σκάλα, φορώντας λευκή ποδιά πάνω από το σέξι μίνι φόρεμά της ή πιάνοντας τις κάλτσες στις ζαρτιέρες και γνωρίζοντας ότι την κρυφοκοιτάζει ο έφηβος γιος της οικογένειας που υπηρετεί, η Λάουρα Αντονέλι άφησε εποχή.
Σύμβολο του σεξ της δεκαετίας του ’70 και μία από τις πιο όμορφες γυναίκες του ιταλικού κινηματογράφου, έφυγε από τη ζωή λίγους μήνες προτού συμπληρώσει τα 74 χρόνια της από έμφραγμα του μυοκαρδίου. Τη βρήκε νεκρή στο σπίτι της στη Λαντίσπολι, στα περίχωρα της Ρώμης, η οικιακή βοηθός της.
Η Αντονέλι γεννήθηκε στην Πόλα της Ιστριας στις 28 Νοεμβρίου 1941. Σπούδασε στη γυμναστική ακαδημία, ωστόσο την κέρδισε ο κινηματογράφος. Εκανε το κινηματογραφικό ντεμπούτο της σε ηλικία 25 ετών στην ταινία «Le Sedicenni» του Λουίτζι Πετρίνι το 1966 και ακολούθησαν σύντομα ταινίες που επικέντρωσαν στη σεξουαλικότητά της και την ακαταμάχητη έλξη της. Το 1969 γύρισε την ταινία «Le malizie di Venere», σε σκηνοθεσία του Μάσιμο Νταλαμάνο, η οποία όμως δεν προβλήθηκε λόγω λογοκρισίας. Αντίθετα, έναν χρόνο αργότερα, η ταινία «Merlo maschio» με συμπρωταγωνιστή της τον Λάντο Μπουζάνκα βγήκε στις αίθουσες και σάρωσε.
Σταθμός στην καριέρα της
Ο μεγάλος θρίαμβος ήρθε το 1973 με την ταινία «Malizia» του Σαλβατόρε Σαμπέρι, που έγινε σταθμός στην καριέρα της. Ηταν ρόλος που της χάρισε το Βραβείο Ασημένια Κορδέλα καθώς και Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ηθοποιού-αποκάλυψης.
Η ομορφιά της και κυρίως ο αισθησιασμός που απέπνεε το βλέμμα της, λόγω της ελαφράς μυωπίας της, την έφεραν κοντά σε μεγάλους σκηνοθέτες. Ο Τζουζέπε Πατρόνι Γκρίφι γύρισε μαζί της το 1975 την ταινία «La divina creatura», ενώ ακολούθησε ο σκηνοθέτης-μύθος Λουκίνο Βισκόντι, ο οποίος της εμπιστεύτηκε τον ρόλο της συζύγου του ηθοποιού Τζανκάρλο Τζανίνι στην ταινία «The Innocent». Η Ιταλίδα ντίβα έπαιξε και σε κωμωδίες, όπως το «Sessomatto» του διάσημου Ιταλού σκηνοθέτη Ντίνο Ρίζι και το «Mio Dio sono caduta basso» του Λουίτζι Κομεντσίνι.
Στην προσωπική ζωή της η Αντονέλι βρήκε τον μεγάλο έρωτα στο πρόσωπο του Ζαν Πολ Μπελμοντό. Είχαν σχέση από το 1972 έως το 1980, διάστημα κατά το οποίο συμπρωταγωνίστησαν στην ταινία «Trapolla per un lupo» σε σκηνοθεσία του Κλοντ Σαμπρόλ. Οταν ο βετεράνος σταρ πληροφορήθηκε τον θάνατο της Ιταλίδας ντίβας, δήλωσε συντετριμμένος από το χαμό της και πρόσθεσε πως η Αντονέλι υπήρξε γι΄ αυτόν, αξιολάτρευτη κι εξαιρετικά γοητευτική σύντροφος.
Μετά τον Μπελμοντό ακολούθησαν συμμετοχές της Αντονέλι στις ταινίες «Gran Bollito» του Μάουρο Μπολονίνι και «Passione d’ 
amore» του Ετορε Σκόλα, ενώ έλαβε μέρος επίσης σε δύο ταινίες βασισμένες στα έργα του Μολιέρου, «Ο κατά φαντασίαν ασθενής» και «Ο φιλάργυρος», όπου συμπρωταγωνίστησε με τον Αλμπέρτο Σόρντι. Τελευταία ερμηνεία της ήταν στην ταινία «Malizia 2000» το 1991, που όμως δεν είχε την επιτυχία της πρώτης.
Τη δεκαετία του ’90 η Αντονέλι είχε μια δικαστική περιπέτεια για κατοχή μικρής ποσότητας ναρκωτικών. Παρότι αθωώθηκε, πικράθηκε πολύ και κλονίστηκε ανεπανόρθωτα η ψυχική γαλήνη της, με αποτέλεσμα να πάθει μελαγχολία. Αργότερα, μια σειρά ενέσεων για να φαίνεται νεότερη της προκάλεσε αλλεργία και αρκετό διάστημα το πρόσωπό της έμεινε παραμορφωμένο, ενώ δεν έλειψαν επίσης τα οικονομικά προβλήματα.
Απογοητευμένη η Ιταλίδα σταρ από συναδέλφους κι όχι μόνο, είχε ζητήσει στην κηδεία της να παραστούν μόνο ο ιερέας της ενορίας, ο ηθοποιός Λίνο Μπάνφι και η ηθοποιός Κλαούντια Κολ, που ήταν οι τελευταίοι φίλοι της, ενώ από τον Δήμο της Λαντίσπολι αναζητούν τον αδελφό της, ο οποίος βρίσκεται στον Καναδά.