Τα χρόνια που περίμενα πώς και πώς να έρθει το βράδυ της Πέμπτης (ή της Παρασκευής ή του Σαββάτου) για να πάω στο -όποιο- mega club της μόδας και να λιώσω στον χορό μέχρι την ανατολή του Ηλίου έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΓΙΑΝΝΟΥΛΟΠΟΥΛΟ
Τα χρόνια που περίμενα πώς και πώς να έρθει το βράδυ της Πέμπτης (ή της Παρασκευής ή του Σαββάτου) για να πάω στο -όποιο- mega club της μόδας και να λιώσω στον χορό μέχρι την ανατολή του Ηλίου έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Τώρα, πλέον, οι εποχές της ανεμελιάς και του ξέφρενου ρυθμού παραχώρησαν τη θέση τους σε περισσότερο «ήπια» μορφή διασκέδασης, κάτι που συνειδητοποίησα για μια ακόμα φορά όταν, υπό τους ήχους του Alvin Lee που τραγουδούσε «I may be wrong, but I won’t be wrong», κάθισα να απολαύσω το μπέρμπον μου στην ξύλινη μπάρα του Παλιού Ραδιοφώνου.
Ενα περιποιημένο cozy μαγαζί, που το λες και «στέκι», με την έννοια ότι δεν υπάρχει περίπτωση, γνωρίζοντάς το, να μην επιστρέψεις. Αρκεί να βρεις πού είναι! Αστειεύομαι, γιατί το μαγαζί, αν και βρίσκεται σε κεντρικότατο σημείο της Αθήνας (Αθανασίου Διάκου 12), απέχει μόλις 100 μέτρα από τον πολύβουο -και τουριστικό, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται- πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, αποτελώντας μια καλή «καβάτζα». Ωραίος χώρος, ξύλο και δέρμα σε πρώτο πλάνο, αντίκες διάσπαρτες παντού, από συλλεκτικά μουσικά όργανα και (εννοείται) παλιά ραδιόφωνα έως το πιο πρόσφατο απόκτημα του Αλέξανδρου του ιδιοκτήτη, ένα ταριφόμετρο. Πίσω μου, ένας τεράστιος καθρέφτης, ακριβώς αριστερά από την είσοδο, σου δίνει την αίσθηση «κλασικού» μπαρ.
«Μα, αυτό μας λένε και πελάτες που έρχονται συνήθως από το εξωτερικό, ότι δηλαδή το Παλιό Ραδιόφωνο τους θυμίζει τα μπαρ όπου συχνάζουν στις χώρες τους, και δεν σου κρύβω ότι είναι κάτι που μας αρέσει» σημειώνει ο Γιάννης, που εκτελεί χρέη μπάρμαν, ενίοτε και dj! «Μόνο να γράψεις ότι δεν είμαστε κοκτεϊλάδικο» μου τονίζει, την ώρα που από τα ηχεία ακούγεται το «σφύριγμα» του «Blue Train» από τον τεράστιο John Coltrane, και συνεχίζει: «Εμείς δεν ακολουθούμε το trend που λέει πως, ακόμα και σουσάδικο να ανοίξεις, ο κατάλογός σου πρέπει απαραίτητα να περιέχει και κοκτέιλ.
Εμείς, φίλε, είμαστε της παλιάς σχολής: εξαιρετική ατμόσφαιρα, καλά και καθαρά ποτά, κάνα κρασάκι, 10 ετικέτες μπίρας και αυτό είναι όλο. Και με τιμές απόλυτα προσιτές – έξι ευρώ το απλό ποτό, εννέα το σπέσιαλ». Πληρώνω και ετοιμάζομαι να φύγω. Εύκολο είναι; «One scotch, one bourbon, one beer». Το soundtrack της στιγμής το φτιάχνει ο Amos Milburn. «Κάτσε να σου βάλω ακόμα ένα» προτείνει ο Γιάννης. Στην υγειά μας!
ΥΓΙΕΙΝΟ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ
Οταν έκανε την εμφάνισή του στην αθηναϊκή νύχτα πριν από 14 χρόνια, στο μυαλό των υπευθύνων του Rosebud (Ομήρου 60 & Σκουφά 40) ήταν το τρίπτυχο «καφές – φαγητό – ποτό» να γίνει συνώνυμο της ποιότητας και της ζεστής ατμόσφαιρας. Αργότερα (το 2007) επεκτάθηκε και δημιούργησε ένα καθαρόαιμο εστιατόριο στον πρώτο όροφο που ευχαριστεί όλες τις αισθήσεις. Το 2012, η επιτυχία του χώρου «ανάγκασε» το team του μαγαζιού να κάνει «άνοιγμα» και το Rosebud έγινε «πράσινο».
Eχοντας κατά νου ότι ποιότητα σημαίνει και υγιεινή διατροφή, το εστιατόριο έβαλε τα γιορτινά του και έγινε vegetarian, αποδεικνύοντας ότι το υγιεινό μπορεί να είναι νόστιμο και οικονομικό. Τόσο απλά!
Ψήσε το φαγητό σου στην πέτρα!
Να ξεκινήσω από τα βασικά για να λύσω απορίες: Η ονομασία του εστιατορίου Pierrade (Σπευσίπου 30) προέρχεται από το «pierre», που στα γαλλικά σημαίνει «πέτρα». Την κρατάμε αυτή τη λεπτομέρεια και πάμε παρακάτω. Με το που θα περάσεις την είσοδο, αμέσως αισθάνεσαι αυτό το «κάτι απροσδιόριστο» που κάνει το μαγαζί ξεχωριστό και οικείο στον πελάτη. Ισως να είναι η μίνιμαλ διακόσμησή του διά χειρός του γνωστού σκηνογράφου Μανώλη Μαριδάκη, ίσως η γενικότερη ατμόσφαιρα να του δίνει πόντους, με τη συνέχεια να είναι ακόμα καλύτερη: Ανοίγεις τον κατάλογο που, σε γενικές γραμμές, αποπνέει αίσθηση Ιταλίας. Ξεκινά με ορεκτικά, ζυμαρικά και σχεδόν κάθε είδους ριζότο, συνεχίζει με κρέας στο γκριλ και, φυσικά, με τις περίφημες pierrades, τις λεπτές ηφαιστειογενείς πέτρες που «προσγειώνονται» στο τραπέζι σου και που πάνω τους ψήνεις μόνος σου το λεπτοκομμένο μοσχαρίσιο κρέας και τα συνοδευτικά λαχανικά, τα οποία σου έρχονται με ειδικό σκεύος. Από δίπλα ακολουθεί μια σειρά από μπολ με διαφορετικές σάλτσες και είναι ακριβώς εκείνη η στιγμή που αισθάνεσαι σαν να είσαι ο καλύτερος σεφ του κόσμου.
ΛΑΧΤΑΡΙΣΤΟ ΣΟΥΒΛΑΚΙ
Αν ανοίξεις έναν οποιονδήποτε οδηγό γεύσης και κάνεις μια αναζήτηση για ψητοπωλεία στο Λεκανοπέδιο, το αποτέλεσμα θα είναι να δεις μπροστά σου εκατοντάδες επιλογές και να… χάσεις την μπάλα. Και μπορεί, όταν το στομάχι «διαμαρτύρεται», οι περισσότεροι να κάνουν συμβιβασμό. «Ελα, μωρέ, σουβλάκια είναι, τι το ψάχνεις;» Αμ, δεν είναι έτσι. Δεν είναι όλα τα σουβλάκια το ίδιο. Εγώ, για παράδειγμα, το βράδυ της περασμένης Κυριακής που τριγυρνούσα στον Βύρωνα, έπεσα πάνω σε ένα φοβερό μαγαζί. Εντάξει, το παραδέχομαι, μπορεί να με «τράβηξε» και το όνομά του, αλλά η αλήθεια είναι ότι στη Μάσα (Τμώλου 25, Βύρωνας) έφαγα πολύ καλά. Τοποθετημένο στη δροσερή πλατεία Φατσέα, το μαγαζί (που, παρεμπιπτόντως, είναι ανοιχτό και τα Σαββατοκύριακα από το πρωί) προσφέρει ποιοτικό φαγητό.
Εδώ, τα τυλιχτά σερβίρονται με φρεσκοψημένα καλαμάκια ή γύρο, ψητές αλάδωτες πίτες, δροσερές ντομάτες, σπιτικό τζατζίκι, με ή χωρίς πατάτες τηγανητές. Δοκίμασα και καλαμάκια κοτόπουλο. Μούρλια! Αλλά υπάρχει εξήγηση: Τα μαρινάρουν (όπως έμαθα) από το προηγούμενο βράδυ και ψήνονται με τη παραγγελία για να είναι πάντα φρέσκα και λαχταριστά! Οσο για τις πατατούλες; Ερχονται στο τραπέζι ζεστές με χοντρό αλάτι, ρίγανη, θυμάρι και πάπρικα, ενώ στη Μάσα μπορείς να απολαύσεις και εξαιρετικές σαλάτες!
Tip: Εδώ και λίγες ημέρες, οι λιχουδιές της Μάσας φθάνουν στον χώρο σου και με delivery.
ΤΣΙΠΟΥΡΟ ΚΑΙ ΜΕΖΕΔΕΣ
Μία από τις top προτάσεις, στην «καρδιά» της Πεύκης, είναι το Κεχριμπάρι (Βαρβαρέσσου 1). Γεύσεις από Κρήτη, Πελοπόννησο και νησιά, βόρεια Ελλάδα και Θεσσαλία εκπροσωπούνται σε αυτήν τη φιλική γωνιά ενός γνήσιου παραδοσιακού τσιπουράδικου και ολοκληρώνουν την απόλαυση από το ουζάκι ή το τσιπουράκι, συμπληρώνοντας τη ζεστή παρέα. Εδώ θα βρείτε σπέσιαλ μεζέδες, όπως το ξακουστό πικάντικο λουκάνικο Πέταλο Δράμας, καπνιστή πέστροφα Χαλκιδικής, χειροποίητα ντολμαδάκια ή σμυρνέικα σουτζουκάκια, χοιρινή τηγανιά ή συκωταριά λαδορίγανη. Το τσίπουρο και το κρασί είναι προσεκτικά επιλεγμένα από μικρούς παραγωγούς, με γνώμονα πάντα τη γνησιότητα και την καθαρότητά τους. Η παρέα μεγαλώνει κάθε Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο, με ζωντανή ελληνική μουσική (χωρίς μικρόφωνο, παρακαλώ!), με λαϊκά και ρεμπέτικα, και το κέφι ανάβει!
Εκλεκτές σπιτικές σπεσιαλιτέ
Υπάρχουν κάποια, ελάχιστα είναι η αλήθεια, μαγαζιά που, αν και έχουν «γράψει χιλιόμετρα» στη διασκέδαση, εντούτοις συνεχίζουν να μαζεύουν τόσον κόσμο, ώστε λες: «Δεν μπορεί, κάτι καλό πρέπει να συμβαίνει εκεί για να μη βρίσκω τραπέζι». Ενα από αυτά είναι το μικρό, πλην όμως συμπαθέστατο, μαγαζάκι σε μια πάροδο της Θηβών, που «σκάει μύτη» εκεί που δεν το περιμένεις. Η λειτουργία του ξεκίνησε πριν από 54 ολόκληρα χρόνια: τότε λεγόταν Κλασικό Kαφενείο και σέρβιρε εντελώς τα βασικά – kαφέ, μεζέδες και αποστάγματα. Σήμερα, πλέον, η ταμπέλα γράφει Ρακοθεωρίες (Αγίας Λαύρας 9) και το μόνο που έχει αλλάξει είναι το εύρος του καταλόγου. Ζήτησα απ;o την ευγενέστατη κοπέλα στο σέρβις το μεγάλο «σουξέ» του μαγαζιού.
«Αν δεν θέλετε κάποιο από τα μεζεδάκια, σας προτείνω να δοκιμάσετε την ποικιλία των κρεατικών» μου πρότεινε χαμογελαστή. Δεκαπέντε λεπτά αργότερα, στο τραπέζι μου έφτασε ένα «βουνό», το οποίο υποτίθεται ότι ήταν για δύο άτομα: μπριζολάκια, κεμπάπ, σεφταλιά, λουκάνικο, κοτόπουλο, πατάτες και πίτες έφταναν και με το παραπάνω για να χορτάσουν άλλοι δύο! «Φέρε και κάνα ρακόμελο» της ζητάω, επίτηδες, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι είναι δικής τους παραγωγής. «Να σας φέρω και σπιτικό γλυκό, που το φτιάχνουμε εμείς εδώ;» Αδύνατον να το αρνηθώ. Και το καλύτερο για το τέλος: Για όλα αυτά πλήρωσα 23 ευρώ. Ανυπομονώ να επιστρέψω!