Ο Φώτης είναι μαθημένος σε στερήσεις και κακουχίες, αλλά ταξιδεύει από τη μία άκρη της πόλης στην άλλη για να μοιραστεί την ευλογία του Θεού
Ο Φώτης είναι μαθημένος σε στερήσεις και κακουχίες, αλλά ταξιδεύει από τη μία άκρη της πόλης στην άλλη για να μοιραστεί την ευλογία του Θεού
Ο Φώτης, που όλοι στον Βόλο ξέρουν με το μικρό του όνομα, είναι ο κατά Καζαντζάκη «φτωχούλης του Θεού», ένας απροσδιόριστης ηλικίας κοσμικός ερημίτης, μαθημένος σε στερήσεις και κακουχίες, αλλά πάντα με το χαμόγελο στα χείλη και με τον καλό λόγο.
«Ταξιδεύει» καθημερινά εδώ και δεκαετίες από τη μια άκρη της πόλης στην άλλη, για να μοιραστεί την ευλογία του Θεού με όποιον συναντά, να προσφέρει ευχές, λουλούδια ή και τα λιγοστά κέρματα που έχει στην τσέπη του.
Η ασκητική μορφή του 85χρονου (κατά δήλωσή του!) αναχωρητή της ζωής με τη μελωδική ψυχή δεν περνά απαρατήρητη, όπως και η προσπάθειά του να αφυπνίσει με απαλό τρόπο τις ξεχασμένες ευαισθησίες μας, χαρίζοντας σε όλους τη δύναμη που παίρνει από την επικοινωνία του με τον Θεό. Οπως αποκάλυψε την Τετάρτη με πρωτοσέλιδό της η «Ορθόδοξη Αλήθεια», το καθημερινό δρομολόγιό του αρχίζει νωρίς το πρωί από την εκκλησία του Αγίου Νικολάου, όπου ανάβει το κεράκι του και επισκέπτεται την κατακόμβη.
«Το πνευματικό σπίτι μας»
Προσεύχεται για αρκετή ώρα εκστατικός, ακόμη και όταν όλοι έχουν αποχωρήσει και τα φώτα είναι σβηστά. «Η εκκλησία είναι το πνευματικό σπίτι μας. Με το που βαπτιζόμαστε, αμέσως αποκτάμε δίπλα μας δύο αγγελούδια, με τα οποία βαδίζουμε σε όλη τη ζωή μας. Με συγκινεί ο λόγος των Αγίων Πατέρων. Μιλάνε για την αγάπη που πρέπει να έχουμε προς όλο τον κόσμο, σε κάθε σημείο του πλανήτη. Οταν παρακολουθώ τη θεία λειτουργία, νιώθω ότι βγαίνουν φτερά στους ώμους μου. Δεν εκκλησιάζομαι μόνο στον Αγιο Νικόλαο αλλά και σε άλλες εκκλησίες του Βόλου. Οι ιερείς με αγαπάνε και με βάζουν στις προσευχές τους» είπε στην εβδομαδιαία εφημερίδα.
Αμέσως μετά περπατά περίπου τρεις ώρες στους κεντρικούς δρόμους. Κινείται στις κεντρικές αρτηρίες και γνωρίζει τους περισσότερους καταστηματάρχες. Για κάποιους κάνει διάφορες μικροδουλειές, αλλά τα χρήματα που του δίνουν τα προσφέρει σε όσους κρίνει ότι έχουν ανάγκη! Μιλά με φίλους του, ανταποδίδει χαιρετισμούς σε μικρούς και μεγάλους, προσφέρει λουλούδια και εύχεται από καρδιάς «χρόνια πολλά», ακόμη και όταν δεν υπάρχει κάποια γνωστή γιορτή: «Οταν λέω “καλημέρα”, νιώθω ότι έχω πάρει την ευλογία για να κάνω μια καλή πράξη. Εμείς οι άνθρωποι αυτή την αποστολή έχουμε πάρει από τον Θεό και οφείλουμε να την τηρήσουμε».
Ο Φώτης μεταδίδει θετική ενέργεια σε όλους και κυρίως στους νέους. Πολλές κοπέλες πλησιάζουν και τον χαιρετούν ή επιδιώκουν να φωτογραφηθούν μαζί του. «Σημασία έχει αυτή η πράξη να φανερώνει τον χαρακτήρα μου και να μη με παρεξηγούν. Οταν μιλάω στους άλλους, θέλω να καταλαβαίνουν ότι εκφράζομαι υπεύθυνα και δεν κάνω πλάκα. Δεν θέλω να τους πικράνω και να με παρεξηγήσουν. Θέλω μόνο να δίνω έναν παλμό χαράς και ενθουσιασμού». Μιλά με θερμά λόγια για τον μητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ιγνάτιο, τον οποίο χαρακτηρίζει «εφάμιλλο του Χριστόδουλου», που προσφέρει έργο και βοηθά την πόλη.
Οταν αναφέρεται στον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο, όμως, δεν βρίσκει λόγια: «Ηταν ο καλύτερος δεσπότης και αυτό δεν το λέμε μόνο εμείς στην Ελλάδα, αλλά είναι αναγνωρισμένος παγκοσμίως. Και μόνο που με κοίταζε στα μάτια, ένιωθα να παίρνω χαρά για 100 χρόνια από την αγγελική μορφή του. Δεν περιφρονούσε κανέναν, μιλούσε σε όλους και ένιωθα ότι εκείνη τη στιγμή χιλιάδες άγγελοι τον παραστέκονταν».
«Χαμένοι μέσα στα μιλιούνια οι κάτοικοι της Αθήνας»
Κατά καιρούς ο Φώτης πουλούσε λαχεία και, αργότερα, κουλούρια και τυρόπιτες. Στο τσαγκάρικο που διατηρούσε παλιά ήταν κρεμασμένες στον τοίχο η φωτογραφία του Παναθηναϊκού και ένα καντήλι για την παντοτινή ευλογία του Θεού στην ομάδα! Θα ταξίδευε στο Γουέμπλεϊ για τον αλησμόνητο τελικό κόντρα στον Αγιαξ, αλλά κάτι δεν πήγε καλά και το ματαίωσε. Η πρόσφατη περιπέτεια υγείας του Γιόχαν Κρόιφ τον συγκινεί και προσεύχεται να τον κάνει ο Θεός καλά. Ο ίδιος κατοικεί σε ένα μικρό κτίσμα έξω από τον Βόλο, κοντά στη φύση και μακριά από τον θόρυβο, όπου ταΐζει όσα πουλιά επισκέπτονται την αυλή.
Μέσα έχει εικόνες αγίων και αφίσες του θρύλου της ροκ Ελβις Πρίσλεϊ! Σε μια δεξαμενή συγκεντρώνει βρόχινο νερό και διαχωρίζει προσεκτικά τα υλικά της ανακύκλωσης. Οπως υποστηρίζει, δεν έχει αρρωστήσει ποτέ: «Τα γηρατειά δεν είναι για μένα, αφού μέσα μου κατοικεί ο Θεός. Κάνω γυμναστική, αναπνέω καθαρό αέρα εδώ έξω. Ποιος άλλος περπατά κάθε μέρα τόσα χιλιόμετρα όσα εγώ; Δεν έχω προβλήματα ούτε με κυνηγά κάποιο άγχος». Δεν πολυσκοτίζεται για τα τεκταινόμενα στην πολιτική και πληροφορείται για τα τοπικά γεγονότα από εφημερίδες: «Νιώθω χαρά που βρίσκομαι στον Βόλο και έχω δίπλα μου τόσο πολλούς καλούς ανθρώπους. Οσοι ζούνε στην Αθήνα δεν έχουν την ευκαιρία να συναντούν καλούς χριστιανούς. Είναι χαμένοι μέσα στα μιλιούνια της πόλης».
H Espresso λέει!
Eχουν περάσει ήδη 24 χρόνια από τότε που έφυγα από τον Βόλο, την πόλη όπου μεγάλωσα. Πήρα μαζί μου αναμνήσεις από τα παιδικά χρόνια, ανέμελες εικόνες από την εφηβεία, που ξεθώριαζαν καθώς περνούσαν οι μέρες στην Αθήνα.
Κάθε φορά που γύριζα στον Βόλο (για να μπει μέσα μου έστω και για λίγες ώρες το ιώδιο του Παγασητικού), κάποιες φιγούρες από το χθες ήταν εκεί, για να μου υπενθυμίζουν ότι κάποιοι άνθρωποι δεν αλλάζουν και ότι είναι όπως τους θυμόμουν από πιτσιρίκι.
Ενας από αυτούς είναι και ο Φώτης, ο ερημίτης του Θεού, όπως πολύ εύστοχα τον χαρακτήρισε στο πρωτοσέλιδό της η «Ορθόδοξη Αλήθεια». Ο Φώτης των παιδικών μου χρόνων, που κάθε φορά που με συναντούσε στον δρόμο, όταν ήμουν μαθητής δημοτικού, μου χάιδευε στοργικά το κεφάλι, λέγοντάς μου να γίνω «καλός άνθρωπος».
Επρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια για να τον «συναντήσω» ξανά. Αυτή τη φορά μέσα από τις σελίδες της «Ορθόδοξης Αλήθειας». Επρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια για να συνειδητοποιήσω, διαβάζοντας την ιστορία του και το πόσο κοντά έχει έρθει με τον Θεό, τι εννοούσε κάθε φορά που μου έλεγε «να γίνεις, παιδί μου, καλός άνθρωπος». Ο Φώτης ίσως (τελικά) να ξέρει καλύτερα από όλους μας ότι «η σωτηρία της ψυχής είναι μεγάλο πράγμα».
Γ. ΠΟΥΛΟΣ
